Advik 2008 — czeski konwent

Albi

Po paru latach jeżdżenia po polskich konwentach rodzi się w głowie pomysł: „A dlaczego by nie zobaczyć jak to się robi za granicą?” Po pewnym czasie zbierania informacji i funduszy niewielka grupka Polaków zdecydowała się wybrać do czeskiej Pragi na Anime Dance Weekend, czyli Advik 2008.

Konwent odbywał się od 31 lipca (czwartek) do 3 sierpnia (niedziela). Organizatorzy jednak pozwolili zostać do poniedziałku do godz. 11:00, aby uczestnicy mogli się wyspać przed powrotem do domów (niedzielne atrakcje kończyły się o 23:00). Budynek szkoły, w którym odbywał się Advik był umiejscowiony w spokojnej dzielnicy Pragi. Dojazd był bardzo łatwy — wystarczyło wsiąść w metro i dojechać do stacji Luziny, a stamtąd przejść jakieś 200 metrów na wprost pasażem. Dodatkowo dotarcie do szkoły ułatwiały przyklejone gdzieniegdzie strzałki. Oprócz niedalekiej stacji metra w pobliżu znajdowało się Tesco, Carrefour, dwie pizzerie i park, więc miejsce jak na konwent idealne.

Zestaw konwentowicza

Plan jednego z pięter budynku

Tablica informacyjna

Wpuszczanie uczestników rozpoczęło się o 11:00. Sam hol wejściowy robił wrażenie. Na ścianach wisiały opisy anime, które miały być wyświetlane (a było w czym przebierać) a z boku na stole stały dwa telewizory plazmowe w których przez cały konwent leciały najlepsze AMV-ki

Nie znaleziono pliku "4034380"

Jeśli widzisz ten napis to znaczy, że ktoś z redakcji anime.com.pl dał ciała i nie sprawdził poprawności artykułu. Najlepiej zgłoś to na adres webmaster@anime.com.pl.

. Kasy pracowały bardzo sprawnie. W dwóch kartonach znajdowały się opisane imieniem i nazwiskiem koperty z identyfikatorami dla osób, które się uprzednio zarejestrowały na stronie konwentu. Czterodniowy konwent kosztował 280 koron (około 37 zł), a w przypadku dokonania przedpłaty jedynie 200 koron. Następnie otrzymywało się małą przypinkę z logo Adviku oraz długopis, jeden los na loterie i agrafkę. Zastosowanie agrafki odkryliśmy po otworzeniu koperty — identyfikatorem okazała się być zwykła kartka z wydrukowanym logo i zapisanym czasem pobytu na konwencie. Najwyraźniej Czesi nie przejmowali się tak identami tak jak my; niewiele osób je nosiło i prawie nigdy nie były sprawdzane. Z kolei przypinki okazały się bardzo dobrym pomysłem. Koło kas znajdował się plan z rozpiską atrakcji na cztery dni, ale zdziwił mnie brak informatora. Zamiast niego uczestnicy mogli pobrać arkusze A4, na których w odcieniach szarości były wydrukowane rozpiski na poszczególne dni.

Szybko przekonaliśmy się, że budynek szkoły był po prostu ogromny. Dopiero trzeciego dnia się z nim oswoiłam i bez problemu trafiałam dwa razy w to samo miejsce. Korytarze przypominały labirynty — nieraz aby przejść w inną część tego samego piętra należało zejść po schodach na dół, przejść przez korytarz i wejść z powrotem na górę. Na szczęście wszędzie wisiały plany budynku oraz strzałki wskazujące drogę do poszczególnych sal. Tradycyjnie na trzecim piętrze znajdowały się sleeproomy których było 14 (plus 3 dla organizatorów), w tym dwie sale gimnastyczne. Z tego powodu nie dość, że nikt nie spał na korytarzach, to jeszcze w sleepach było dużo wolnej przestrzeni. Bez problemu zmieściłby się cały DOJIcon 2007. Bardzo miłe ze strony organizatorów było przygotowanie dla grupki Polaków specjalnego Poland Roomu, jednak ostatecznie i tak spaliśmy razem z rodowitymi konwentowiczami. Na szczególną uwagę zasługują pomieszczenia sanitarne. Łazienki były jak w hotelu — czyste, wykafelkowane i znajdowały się w każdej części budynku. Nigdy nie brakowało mydła w płynie i papieru toaletowego, ponieważ każdego dnia sprzątaczka po wyczyszczeniu łazienek uzupełniała zapasy. Po czterech dniach wciąż wszystko lśniło i nie było mowy o błocie, do którego jesteśmy przyzwyczajeni z niektórych polskich konwentów. Prysznice prezentowały się równie dobrze. Były to trzy pomieszczenia w których znajdowały się półki, zlewy i sześć pryszniców z których uczestnicy korzystali regularnie, bez potrzeby upominania ich o tym.

Sala DDR

Sala Beatmanii

Mangowa czytelnia

Sal z atrakcjami było równie wiele co sleeproomów. Jak na Anime Dance Weekend przystało, były aż cztery sale projekcyjne. W dwóch leciało anime wszelakiej maści, w trzeciej leciało anime gatunku shounen-ai, a w czwartej shoujo-ai. Oprócz tego sala przeznaczona specjalnie do tematyki związanej z J-rockiem, w której pokazywano koncerty, musicale i prowadzono panele dotyczące japońskiej muzyki. W sali zatytułowanej „Yu-Gi-Oh!” odbywały się turnieje karciane. Sala japońska była przeznaczona do pokazów kendo i wszelkiego rodzaju paneli i prelekcji dotyczących kraju kwitnącej wiśni. Oprócz tego była sala warsztatowa, prelekcyjna, wystawowa i konsolówka. Bardzo mi się podobało oznaczenie sal — nie były to zwykłe wydrukowane kartki tylko specjalnie przygotowane plakaty w orientalnym stylu. Myślałam, że nie dożyję dnia, w którym wszystkie gry muzyczne będą się znajdować w osobnych pomieszczeniach, a jednak spełniła się ta utopijna wizja. Połowa piętra była przeznaczona do gier: DDR, Singstar, Beatmania, Parapara, Guitar Hero i Piu. Jakość sprzętu była rewelacyjna. Prawie wszędzie były telewizory plazmowe i laptopy, ponadto każda sala była wyposażona w projektor. Cały ten sprzęt był przygotowany i podłączony przed rozpoczęciem konwentu. Bardzo miła odmiana w porównaniu do widoku organizatorów próbującymi się uporać ze sprzętem przez cały czas trwania imprezy. W sali wystawowej uczestnik mógł obejrzeć miecze i akcesoria samurajskie oraz imponującą replikę zbroi. Bardzo przydatne było stanowisko z internetem z którego uczestnicy mogli swobodnie korzystać.

Stoiska nie były zbyt okazałe. W zasadzie było tylko jedno stoisko z mangami i figurkami. Przeglądając je widziałam wiele mang w języku angielskim i, ku mojemu zaskoczeniu, były aż cztery polskie tytuły. Jak się później dowiedziałam, w Czechach bardzo trudno o mangę. Jest jedno wydawnictwo, które wydaje zaledwie trzy tytuły, więc Czesi zamawiają mangi zza granicy. Nawet przypinki były, jak się okazało, wcześniej zamawiane. Jedynie kilka można było kupić od ręki, ale nie były zbyt ciekawe.

Zdobycie i przygotowanie jedzenia nie sprawiało problemu. W pobliskich supermarketach konwentowicz mógł się zaopatrzyć w co tylko chciał, ale mimo to organizatorzy nie poszli na łatwiznę. Na stronie Adviku została zamieszczona informacja o możliwości zamówienia obiadów na terenie konwentu i rzeczywiście, za niewielką cenę można się było najeść. Przy wejściu uczestnicy mieli do dyspozycji czajnik i mikrofalówkę. Drugim miejscem, w którym można było otrzymać wrzątek była herbaciarnia. Było to pomieszczenie w którym za cenę od 20 do 55 koron można było nabyć litrowy dzbanek z herbatą. Wybór był ogromny — w menu widniało około 200 rodzajów herbaty oraz czekolada i kilka rodzajów kawy. Oprócz tego za kilka koron było sprzedawane sushi, grzanki lub tosty. Całość wypadła bardzo efektownie. Przyjemnie było usiąść, porozmawiać i wypić orientalną herbatkę. Żeby tego było mało drugiego dnia konwentu zorganizowano ciastkarnie. Dwie urocze organizatorki przebrane za kelnerki podawały gościom przeróżne ciastka (które kosztowały około złotówki), gofry i gorącą czekoladę. Urzekła mnie bardzo miła i ciepła atmosfera tej konwentowej kawiarenki i mam nadzieję, że kiedyś zobaczę taką na polskim konwencie. Kawiarenka niestety działała tylko jeden dzień i z powrotem zamieniła się w czytelnię. Na dwóch stołach leżały porozkładane mangi i czasopisma w języku czeskim i japońskim, a wokół nich były wygodne fotele. Każdy mógł sobie usiąść i poczytać to, na co miał ochotę. Nikt tego nie pilnował — czuję że w Polsce to by się po prostu nie udało.

[ 1 ][ 2 ][ 3 ] ⇒

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

10,00/10 (2 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 37 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Advik 2008 — czeski konwent

Albarist [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 16.08.2008, 15:42:17, oceny: +0 -0

Mała uwagi: w czytelni po czesku był tylko ich fanzin, mangi były po angielsku, kroki na turniej nie były specjalnie przygotowane turnieje odbywały się na ITG, a na "żabkę" skakać nie trzeba było tylko część tak zaczęli skakać a że my "czeski niet" też tak skalaliśmy - później okazało się że tak nie trzeba. Trzecie miejsce to grupa w cosplay przebrana była za postacie z własnego komiksu internetowego.