Love Hina

Roshi

„Zupa była za słona…”
CZYLI DYWAGACJE O POTRZEBIE AKCEPTACJI

Naru Narusegawa

Nazywasz się Keitaro Urashima. Masz 20 lat, jesteś studentem najbardziej prestiżowego w Japonii uniwersytetu Tokyo Daigaku. Dziewczyny na twój widok mdleją, szampan leje się hektolitrami, portfel nie domyka, a w domu kapcie wkładają na nogi… Nadchodzi ranek, a co z tym się wiąże – budzisz się. Jedyne, co okazuje się prawdziwym, to twoje imię, nazwisko i wiek. W rzeczywistości jesteś życiowym nieudacznikiem, który od dwóch lat próbuje dostać się na upragniony Todai, a twoja rodzina nie byłaby niczym uradowana tak, jak wywiezieniem twojego tyłka poza dom. Czasem nachodzą cię jeszcze sny o tej jedynej, która jako jedyna przedstawicielka płci żeńskiej odzywała się do ciebie w słowach nie przypominających bluzgi. Była wspaniała. Obiecaliście sobie spotkać się na Todaiu, by żyć razem w szczęściu. Ale nie – jesteś przecież nieudacznikiem. Postanawiasz wynieść się z domu…

Tak wygląda zarys preludium akcji mangi Kena Akamatsu, która doczekała się również ekranizacji w postaci anime. Chłopak, który z reguły pozbawiony jest jakiegokolwiek szczęścia, trafia do gorących źródeł, gdzie znajduje się pensjonat prowadzony przez jego babcię. Po dotarciu na miejsce okazuje się, iż szanowna staruszka wyruszyła na podbój świata, a nasz Keitaro ma zostać kanrininem (zarządcą) żeńskiego pensjonatu, okupowanego przez dziewczyny w wieku od piętnastu do dziewiętnastu lat. Bajka, niebo, raj – powie wielu z nas. Nic bardziej mylnego, drodzy moi. Już na dzień dobry Urashima dostaje solidnego kopniaka od jednej z pensjonariuszek – Naru Narusegawy, za podglądanie jej podczas kąpieli. W następnej kolejności wpada pół nagi na wolno stojące piersi Konno Mitsune, przelatuje bez majtasów obok młodziutkiej Shinobu Maehary, by w końcu o mały włos nie zostać przecięty w pół przez ostrze katany Motyko Aoyamy.

Teraz możemy powiedzieć, iż „Love Hina”, to manga w stylu „bo zupa była za słona”, z góry wiedząc, że za chwilę Urashima znów oberwie od którejś z dziewczyn. Takie były i moje odczucia, gdy po raz pierwszy czytałem magnę, czy oglądałem anime (które w gruncie rzeczy są do siebie bardzo podobne). Odstawiłem tę pozycję na jakieś dwa lata, by po tym czasie znów dogłębnie się jej przyjrzeć. Odkryłem w niej wiele niesamowitości. Życie młodego człowieka w Japonii zostało tam odwzorowane bardzo dokładnie. Nauka, dom, życie towarzyskie. Tytuł ten może wiele nauczyć, abstrahując od konwencji „podejdź-no-to-ci-przywalę”. Znajdziemy tu przyjaźń, miłość, rywalizację, przygodę – wszystko nierzadko doprawione nutką fantasy w stylu „latający Keitaro”, czy strzelanie z bazooki w domu. Niektórzy mogą stwierdzić, że to już ograny temat, inni, że dziecinada, jeszcze inni, że połączenie „Fushigi Yuugi” z „Dragon Ballem” w szarej rzeczywistości nie przypadnie im z pewnością do gustu. Jestem jednak przekonany, iż „Love Hina” jest jednym z lepszych tytułów, przy którym bawić będą się zarówno młodsi, jak i starsi fani.

Okładka pierwszego tomu mangi

Kreska mangi jest, wedle mojej skromnej opinii, rewelacyjna. Translatorzy z Waneko postarali się, dlatego też tłumaczenie można uznać za niemal perfekcyjne. Dla przykładu – Kitsune, która w oryginale mówiąc, akcentuje po „osakijsku”, w naszym języku została obdarzona możnością „godania” gwarą śląską. Jeżeli chodzi o anime – sposób rysowania to nie efekty rodem z Appleseeda, czy Animatrixa, kreska, jaką pamiętają starsi fani – bo głównie na niej się wychowali – wyraźne, ostre pociągnięcia, przyblakłe barwy – dla jednych będzie to ogromna wada, dla innych czysty miód – ja opowiem się za tymi drugimi, ponieważ sam tęsknię do szkiców w stylu Dragon Balla. Muzyka jest maksymalnie wkomponowana w tło – na potrzeby recenzji przesłuchałem kilka odcinków, skupiając się wyłącznie na dźwiękach wydobywających się z głośników – ścieżka głównie spokojna, wtapiająca się w całość, lecz gdy trzeba, akcentująca zmiany nastroju, czy też sytuacji. Motywem przewodnim „Love Hiny” jest „Sakurasaku”, będąca dość ciekawym i nastrajającym nas na to, co za chwilę zobaczymy hepihardkorem. Podsumowując – oprawa audiowizualna stoi na wysokim poziomie, choć wygląd może nie zadowolić odbiorców, dla których choć odrobina efektów komputerowych nadaje sens całej produkcji.

Osobiście uważam, iż perypetie mieszkańców Hinaty są rewelacyjnym sposobem na odprężenie się od nawałnicy Narutobleachobaybleydowych łupankoskradankoanimców, gdzie spokojnie możemy się pośmiać, porozmyślać, a czasem i popłakać – sam bez bicia mogę przyznać, iż za każdym razem, kiedy kończę oglądać całą serię, zużywam paczkę chusteczek jednorazowych firmy bliżej nieokreślonej. Zresztą, któż nie miałby ochoty dowiedzieć się, czy Kitaro dostanie się na Todai, kim jest dziewczyna z jego snów, kto zabił Kennedyego, gdzie leżą zwłoki Jimmyiego Hoffy… Okay, zapędziłem się trochę… W każdym bądź razie jedno jest pewne – Erare humanum est – a Urashima wie o tym bardzo dobrze, co chwila wchodząc do damskiej łaźni akurat, gdy jest ona przez kogoś używana…

Keitaro no baaakaaaa!!!

Dodaj do:

Zobacz także

Powiązane tematy: Love Hina.

Nasze publikacje:

Nowości w sklepie Waneko (nius)
Białe kruki w sklepie Waneko (nius)
Waneko promuje i dodrukowuje (nius)
Wybieramy mangę roku 2006 (nius)
Plebiscyt na mangę czerwca (nius)
Dodruk pierwszego tomu „Love Hina” (nius)
Rynkowe podsumowanie miesiąca - Mangi i Manhwy w czerwcu '06 (nius)
Marcowe nowości z Waneko (nius)
Nowości Anime Store (nius)
Love Hina #12 (wydarzenie)

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

7,93/10 (14 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 32 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Love Hina

f-word [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 28.08.2005, 20:38:10, oceny: +0 -0

Dywagacje o potrzebie pisania. Tak się właśnie zastanawiam do czego służy dział Teksty, gdyż me lenistwo uniemożliwia mi odszukanie opisu tego działu. Być może niepotrzebnie człowiek tutaj nawet zagląda, w podświadomej potrzebie skomentowania czegokolwiek. Bo czyż można wytykać i komentować coś co znajduje się w dziale bez żadnych wytycznych czy zasad? Czepiać się że recenzja to nie recenzja tylko zbiór luźnych uwag i przemyśleń które nasunęły się autorowi po obejrzeniu jakiejś serii. Bo czymże będą te tytułowe dywagacje jak nie "mówieniem, pisaniem bezładnym, rozwlekłym, nie na temat, od rzeczy..."(Słownik Kopalińskiego - Online). Można się czepiać manieryzmu (dywagacje, preludium, translatorzy), czy innych rodzynków... ale po co?