W dniach 8-10 października w Oranżerii Pałacu w Wilanowie odbędzie się VII Jesienna Wystawa Ikebany w Królewskim Wilanowie, której towarzyszą wybrane przedmioty z japońskiej laki z Wajima wykonane przez artystów rzemieślników skupionych w Taya Shikki. Wystawa odbywa się w ramach VIII edycji Japońskiego Października w Pałacu w Wilanowie pod honorowym patronatem Ambasady Japonii, z inicjatywy dwóch pierwszych polskich licencjonowanych nauczycielek ikebany Sogetsu i Ikenobo, członkiń Sogetsu Teacher’s Association, Ikenobo Flower Arrangement Art Association i Ikebana International - Haliny Pacwy i Wieńczysławy Sato oraz dzięki otwartości i przychylności Muzeum Pałacu w Wilanowie.

Oranżeria Pałacu w Wilanowie w trakcie trwania wystawy będzie czynna:
- 8 października (piątek) - godz. 13:00–16:00
- 9 października (sobota) - godz. 10:00–18:00
- 10 października (niedziela) - godz. 10:00–18:00

„Ikebana jest japońską sztuką wyrafinowanego układania kompozycji kwiatowych, opartą o pewne przyjęte zasady, w której przyroda i człowiek stają się jednością. Każda kompozycja posiada swoją głęboką treść wyrażającą przeżycia, dążenia i pragnienia twórcy. Do tworzenia ikebany wykorzystuje się gałęzie drzew, krzewów, liście, trawy i kwiaty. Jej istotą jest piękno, będące rezultatem połączenia kolorów, układu linii ostrych i delikatnych z aspektem filozoficznym. Ogromną rolę w ikebanie odgrywa asymetria oraz pusta przestrzeń, będąca jakby równorzędnym elementem materialnym. Aby ikebana mogła zaistnieć, musi najpierw zrodzić się w umyśle twórcy, z pragnienia serca przepełnionego miłością i szacunkiem do otaczającej przyrody. W Japonii ikebana osiągnęła niezwykle wysoką rangę i przynależy do świata sztuk pięknych na równi z malarstwem, rzeźbą, a nawet poezją i jest tam znana też jako kadō, czyli „droga kwiatów”. Samo słowo ikebana oznacza „żyjące” lub „ożywione kwiaty”. Kwiat jako część natury, a może i wszechogarniającego kosmosu, choć ścięty, nadal żyje w ikebanie w postaci jeszcze piękniejszej, ale całość kompozycji uprzytamnia nam także kruchość, a zarazem naturalną kolejność rzeczy: przemijanie i odradzanie się.” (H.Pacwa, W.Sato)