„Nadmierna ostrożność dorosłych wywołana doniesieniami o szkodliwym wpływie kina i telewizji na młodą psychikę doprowadziła do sytuacji, w której lista filmów dozwolonych dzieciom i młodzieży jest zbyt krótka” – w połowie lipca debatę z tą myślą przewodnią zorganizował Brytyjski Instytut Filmowy. Podczas niej grono ekspertów dyskutowało o liście filmów, które powinien zobaczyć każdy Brytyjczyk przed ukończeniem 14 lat. Uczestnicy debaty, jak i europejskie organizacje filmowe, członkowie Instytutu, twórcy oraz nauczyciele zostali poproszeni o zgłoszenie swoich nominacji. W pierwszej dziesiątce najczęściej sugerowanych znalazły się:

• 400 batów (reż. François Truffaut, 1959, Francja)
• Czarnoksiężnik z krainy Oz (reż. Victor Fleming, 1939, USA)
• E.T. (reż. Steven Spielberg, 1982, USA)
• Fucking Amal (reż. Lukas Moodysson, 1998, Szwecja/Dania)
• Gdzie jest dom mojego przyjaciela? (reż. Abbas Kiarostami, 1987, Iran)
• Kes (reż. Ken Loach, 1969, Wielka Brytania)
• Noc Myśliwego (reż. Charles Laughton, 1955, USA)
• Spirited Away (reż. Hayao Miyazaki, 2001, Japonia)
• Toy Story (reż. John Lasseter, 1995, USA)
• Złodzieje rowerów (reż. Vittorio de Sica, 1948, Włochy)

Drugim przedstawicielem Japonii w pierwszej piećdziesiątce jest Mój sąsiad Totoro z 1988, również w reżyserii Hayao Miyazakiego. Lista nie jest zamknięta i cały czas są przyjmowane propozycje kolejnych tytułów.

Jak pisze Kate Kellaway z kibicującego inicjatywie tygodnika The Observer, „nakazy nie mają sensu, ale rekomendacja jest w porządku. Dzieci powinny być wprowadzone w świat sztuki, filmu i literatury tak, żeby mogły potem wyrobić sobie własną opinię”. Abstrahując od obecności anime na liście, inicjatywa ta jawi się bardzo orzeźwiającym powiewem rozsądku i otwartego myślenia w świecie wszechobecnej politycznej poprawności. Pozostaje, mimo przeciwnych tendencji, życzyć i polskiej młodzieży organizacji dbających o jej kulturalną edukację w podobny sposób.