Mialam dzisiaj (nie)przyjemność natknąc się na najnowszy numer magazynu Viva!, w którym to magazynie znalazłam... artykuł o otaku! Do lektury podeszłam z rezerwą na wstępie przeczytawszy podpis pod zdjęciami cosplayowców, który brzmiał: „Cosplayerzy – ludzie przebrani za bohaterów swoich ulubionych komiksow, perwersyjnie erotycznych mang”, z czego czytelnik miał chyba wywnioskować, że wszystkie komiksy japońskie są perwersyjnie erotyczne. Dalej było jeszcze gorzej, bo mówiono o zjawisku masowym, ale nie o masowym czytaniu mangi, a (w skrócie) o masowym maniactwie równającym się erotycznej perwersji. Kilka ciekawszych cytatów to np. ten mówiacy: „Wszystko (tzn. powstanie mangi - dop.) zaczęło się w latach 70. Pracujące zawodowo, niezależne od mężów kobiety zaczęły tworzyć komiksy o brutalnych homoseksualnych mafiozach. Z biegem lat wyrafinowana erotyka, tworzona przez kolektywy kobiet rysowników, takich jak Grupa 1949 i CLAMP, zaczęła przyciągać rzesze mężczyzn.” Przeczytawszy tę perełkę pogapiłam się trochę głupio w kartkę i... wybuchnęłam histerycznym niemalże śmiechem. Człowiek 14 lat interesuje się mangą, anime i Japonią i dopiero po takim czasie dowiaduje się, że CLAMP w rzeczywistosci tworzy erotykę, a sama manga swoje początki miała w hard yaoi! Trzeba jednakże przyznać, że autor (niejaki Jakub Mielnik) przytacza w swoim artykule wiele faktów, które rzeczywiście miały miejsce, na czele ze zbrodniami popełnionymi w latach 80 przez Tsutomu Miyazakiego (nie mylić z Hayao). Tym niemniej, wszystkie one służą mu tylko do tego, aby pokazać jak chora jest kultura fanowska i wszystkie mangi są „perwersyjnie erotyczne”. Generalnie każdy przytaczany argument ma wydźwięk negatywny i traktuje (bezpośrednio bądź też pośrednio) o perwersji. Ponadto autor z zaparciem dowodzi, że to manga jest w Japonii bezpośrednim czynnikiem odpowiedzialnym za większość patologii społecznych, na czele z hikikomori. A mi się zawsze wydawało, że treść książek czy mang tylko (w mniejszym lub większym stopniu) odzwierciedla przemiany zachodzące w świecie rzeczywistym, a nie na odwrot.

Wszystkim zainteresowanym przeczytaniem pełnego artykułu polecam jego lekturę w 16 (222) nr czasopisma Viva!, str.42, podczas gdy sama udaję się poczytać trochę perwersyjnej erotyki dla dzieci do lat 6.