„NANA”, czyli ile jest 7+7

Okładka pierwszego tomu „NANY”

O tym, że przeciwieństwa się przyciągają słyszał chyba każdy. Motyw dwóch zupełnie odmiennych przyjaciółek jest często wykorzystywany w kinie i literaturze. Zazwyczaj na planie spotykają się: słodka idiotka kochana przez wszystkich bohaterów (z jakichś niewyjaśnionych powodów…) i ta bardziej stanowcza i zdecydowana. I oto Ai Yazawa („Paradise Kiss”, „Kagen no Tsuki”) przestawia nam dość znany motyw przyjaciółek w odsłonie jednej z najprawdopodobniejszych i najpopularniejszych mang josei 2007 roku.

Wsiadamy do pociągu jadącego do Tokio. Spotykamy tam dwie kobiety, których perypetie będziemy śledzić przez następne 47 odcinków i ponad 20 tomów mangi (nadal wydawane). Nana Komatsu jest naiwną dwudziestoletnią przedstawicielką płci pięknej. Pomimo swojego wieku, zachowuje się jak typowa (na warunki japońskie) licealistka. Wsiada do pociągu, aby spotkać się z przyjaciółmi i chłopakiem. Ciężko pracowała przez ostatni rok, aby wreszcie móc zacząć samodzielne życie w stolicy. Za chwilę zajmie miejsce i z prędkością światła napisze SMS-a do swojego ukochanego. Zajmuje jedyne wolne miejsce obok innej młodej kobiety. Kobieta ta także ma na imię Nana, ma 20 lat i zmierza do Tokio. Poza tymi szczegółami dzieli je praktycznie wszystko. W przeciwieństwie do Nany Komatsu, Nana Ōsaki nigdy nie miała beztroskiej, kochającej rodzinki, jest zdecydowana i niezależna. Jako kobieta z jajami ma odwagę jechać zupełnie sama do wielkiego miasta, aby spełnić swoje marzenie o karierze na punk-rockowej scenie. Porzuca przy tym swój stary zespół i bolesne wspomnienia o byłym kochanku. Dziewczęta wysiadają z pociągu. Nie wiedzą jeszcze, że los zetknie je ze sobą znowu, a z czasem uczyni przyjaciółkami.

Gadatliwa Hachi nie przestaje nawijać o sobie przez całą podróż

Nana Ōsaki jest zdecydowana i niezależna

Pomysł prosty, ale nie banalny. Szczególnie, że rozwinięcie fabuły da nam jeszcze mnóstwo okazji do cieszenia się tą serią. Dramaty, droga do spełniania marzeń, ale przede wszystkim trudne wybory postawione przed bohaterami dają tej serii smak, który zostaje w ustach na długo po obejrzeniu. A jest o smak, który tygrysy lubią najbardziej! Oczywiście i taka perełka nie jest bez skazy. Rozwój kariery zespołu jest dość nieprawdopodobny, jak na realia dzisiejszego show biznesu Black Stonesom idzie bardzo łatwo, ale nie razi to zbyt mocno, toteż te nieistotne wady wybaczamy i wyrzucamy natychmiast z pamięci!

Seria skupia się głównie na, wspomnianych przeze mnie wcześniej, trudnych wyborach i relacjach pomiędzy różnymi bohaterami, którzy są niewątpliwym plusem serii. Hachiko (ksywka nadana Nanie Komatsu przez Ōsaki, aby łatwiej było je odróżnić) jest dość typową postacią mangi. Naiwna, niedojrzała, zakochująca się we wszystkich facetach, z którymi trochę poflirtuje. Nana to piosenkarka punk-rockowa — apodyktyczna, odważna, zdecydowana, temperamentna. Postacie drugoplanowe to: opiekuńczy i nieco dziwny Yasu, zdziecinniały (pod pewnym względem podobny do Hachi) Nobu, młody (jak dla mnie posiadający coś z j-rockowca) Shin, zimny drań Takumi, niewinna Reira, zrównoważona Junko, szarpany wewnętrznymi konfliktami Shōji i do tego jeszcze wiele mniej lub bardziej przybliżonych widzom postaci. Jednak wszyscy bohaterowie, których mamy okazję lepiej poznać, nie są jednobarwni. W różnorodnych sytuacjach możemy odkrywać ich oblicza i badać ich reakcje na zaistniałe sytuacje. Jest to jeden z wielkich atutów tej serii. I chociaż psychologiczno-społeczne produkcje mogą męczyć umysł i nie nadają się na dobranockę, „NANY” to nie dotyczy. Jest to mimo wszystko seria lekka, ale i ciekawa oraz zaskakująca. Nie brakuje też humoru, który na szczęście nie męczy i nie irytuje. Ai Yazawa bez wątpienia osiągnęła w gatunku josei mistrzostwo!

Strona graficzna bez zarzutu. Studio Madhouse jak zwykle trzyma poziom i, chociaż fajerwerków tu nie mamy, to nie ma się do czego przyczepić. Niezaznajomionym z wcześniejszymi dziełami Ai Yazawy oryginalna kreska może wydawać się anorektyczna, nogi i ręce dwumetrowe, ale prędzej czy później wciąga i łagodzi krytyczne opinie. Kobiety są ładne. Nie mamy problemów z odróżnianiem poszczególnych bohaterów. Mężczyźni też w porządku. Widać wyraźne różnice pomiędzy płcią żeńską i męską. Postacie zmieniają ubrania dość regularnie.

I nareszcie nadszedł czas na muzykę. Przez sporą część serii obserwujemy rywalizację pomiędzy kapelami muzycznymi. Dobrej muzyki nie mogło zabraknąć. Openingi szybko wpadają w ucho i trudno jest się powstrzymać od nucenia przy kolejnych odcinkach. Endingi z początku pokazują się w wyznaczonej kolejności, ale zmienia się to pod koniec serii, kiedy dopasowywane są do aktualnego wątku fabularnego. Mi szczególnie wpadły w ucho pierwszy opening i pierwszy ending. Większość piosenek w całej serii wykonuje Anna Tsuchiya, która podkładała głos Nany Ōsaki wyłącznie na scenie. Pojawiają się też piosenki konkurencyjnej kapeli Trapnest w oryginalnym wykonaniu Olivii Lufkin. Kawałki mają raczej popowe brzmienie, chociaż nazywane są punk-rockowymi i przyznam, że mogłyby być mocniejsze. Oczywiście, także muzyka w tle świetnie wpasowuje się w charakter serii.

No, więc przyszło mi tylko polecić „NANĘ” tym, którzy jeszcze się z nią nie zapoznali. Oczywiście, w pierwszym rzędzie zapraszam fanów i fanki romansów i gatunku josei czy sympatyków serii „Paradise Kiss”. Z drugiej jednak strony uważam, że każdy może i powinien się z „NANĄ” zapoznać, nawet jeśli ten gatunek nie jest jego ulubionym. Polecam jeszcze raz każdemu i trzymam kciuki za wydawnictwo JPF, aby jak najszybciej udostępniło nam mangę „NANA” w polskiej wersji językowej oraz za powstanie drugiej serii anime.