Konwenty: DoubleBack II okiem Kameya

Wybijała północ, gdy na toruński plac św. Katarzyny wjechał tajemniczy wehikuł. Jego ciemnozielony kolor i niewielkie rozmiary nie zwróciły uwagi nielicznych o tej porze przechodniów. Przemykał jak duch przez zaśnieżone ulice, prowadzony przez zarośniętego studenta o twarzy dwunastolatka. Na tylnym siedzeniu znajdował się zaś człowiek siejący postrach wśród trójmiejskich dziewcząt w wieku gimnazjalnym. Daewoo Tico z Defem i Cellem767 na pokładzie przybyło, aby zabrać mnie na bytomski konwent mangowy o nazwie Double Back II. Bagatelka, z trzygodzinnym spóźnieniem.

Po obciążeniu dzielnego Tico dodatkowym bagażem, bezzwłocznie skierowaliśmy się ku wylotówce na Włocławek. Def musiał jeszcze tylko przejść za mostem już drugą tego wieczoru kontrolę trzeźwości i dokumentów pojazdu. Mam wrażenie, że nasz wehikuł lub twarz jego kierowcy z jakiegoś powodu nie budziły zaufania funkcjonariuszy drogówki. Szybko jednak pozwolono nam odjechać, więc Def uruchomił swoje zaufane urządzenie typu GPS i z zawrotną jak na nasz wehikuł prędkością 90 km/h opuściliśmy Miasto Pierników. GPS prowadził nas do celu możliwie jak najkrótszą drogą, niestety po kilkudziesięciu minutach okazało się, że najkrótsza droga prowadziła przez półmetrowe zaspy śniegu na zapomnianej przez Boga i ludzi wiejskiej szosie, co stanowiło, delikatnie rzecz ujmując, pewne wyzwanie dla naszego walecznego Tico. Widok rozpaczliwie obracających się w śniegu opon szybko uświadomił nam, że bez Ciężkiego Wsparcia się nie obejdzie.

Wobec takiego stanu rzeczy, Cell (Ciężkie) i ja (Wsparcie) brodząc po łydki w śniegu staraliśmy się uwolnić nieszczęsnego Tikacza ze śnieżnej pułapki. Potykając się i ślizgając stosunkowo szybko przywróciliśmy pojazd do gotowości bojowej tylko po to, żeby po kolejnych dwustu metrach Def odruchowo zatrzymał się na widok kolejnego patrolu policji. Panowie policjanci uśmiechnęli się jeno z politowaniem, nie wyciągając nawet – ku rozpaczy naszego kierowcy – alkomatu. Ostatecznie jednak udało nam się powrócić na bardziej uczęszczane szlaki i pozostałe pięć godzin podróży na konwent upłynęło pod znakiem szampańskiej zabawy przy muzyce elektronicznej (często wątpliwej jakości), piwa, skitelsów, niewybrednych żartów i burzliwych dyskusji na temat reprezentantek żeńskiej części fandomu.

Około szóstej trzydzieści wjechaliśmy na teren konwentu Double Back II. Ruchliwa mimo wczesnej pory ekipa akredytacyjna wręczyła nam średnich rozmiarów zgrabne identyfikatory na smyczach z motywem dragonballowym a do tego informatory formatu A4 z przejrzystym planem atrakcji i charakterystyczną dla śląskich organizatorów quasi-gazetką. Kolejka przed drzwiami nie istniała o tej porze, nie dało się też dostrzec jej później, gdyż kilkadziesiąt osób naraz dla poprawnie zorganizowanej, sprawnej akredytacji to żaden problem. Podobnie jak na pierwszej edycji konwentu organizatorzy wystosowali do bywalców prehistorycznych konwentów (zwanych popularnie „szychami fandomu”) specjalne zaproszenia a ponadto wprowadzono granicę wiekową 16+. Nadało to imprezie nieco geriatryczny aczkolwiek przyjemnie kameralny charakter, zwłaszcza, że frekwencja oscylowała między 400 a 500 uczestnikami. Po krótkiej drzemce w losowo wybranym sleep roomie wypadało rozejrzeć się po szkole, w której odbywał się konwent. Był to doskonale znany z poprzednich konwentów WWFF-u budynek Państwowych Szkół Budownictwa w Bytomiu. Szemrana okolica i kiepskie zaplecze gastronomiczne zasadniczo nie skłaniały konwentowiczów do wychodzenia poza teren konwentu, niemniej jednak mnogość sal wypełnionych atrakcjami oraz stoiska i automaty z żywnością (podróbki nieodżałowanych BISC-and-M&M's!) spełniały potrzeby większości uczestników. Czyste łazienki, ciepła woda z rozwalonych słuchawek prysznicowych, odpowiednia liczba sleep roomów, porządne oznaczenia sal i drogowskazy – do przygotowania konplejsu nie szło się przyczepić. Dodatkowo, osoby o bardziej zasobnych portfelach mogły wykupić porządny nocleg w szkolnej bursie, gdzie też ta starsza część braci konwentowej oddawała się po nocach degustacji napojów alkoholowych, czego skutki było czasem widać rano. Oprócz tego, uczestnikom konwentu oddano do dyspozycji, nie licząc maina, 8 sal z atrakcjami plus salę gier planszowych, DDR oraz UltraStara. Na tym retro-konwencie zdecydowanie brakowało retro-konsol, gdyż w przeciwieństwie do pierwszej edycji, większość sprzętu stanowiły urządzenia najnowszych generacji. Zdecydowany minus natomiast, przynajmniej ode mnie, za brak sal z Rock Bandem i grami japońskimi. Popularnością cieszyła się konwentowa knajpa, w której można było za relatywnie niewielkie pieniądze zjeść niezłe sushi a także herbaciarnia ekipy HIDOI, gdzie serwowali lepszą niż w automatach kawę i herbatę oraz tosty. Nic nie dodawało sił tak jak posiadówa z kolegami w tej ostatniej.

Konwent obfitował w oryginalne, ciekawe panele, które spotykały się z szerokim zainteresowaniem wśród uczestników. Często spotykałem się z komentarzami, że tak jak zazwyczaj stały bywalec wybiera się na dwa-trzy albo i żaden panel, na DBII miał zamiar iść nawet na dziesięć i więcej tego typu atrakcji. Podobnie jak na pierwszej edycji konwentu, organizatorzy położyli nacisk na prelekcje i dyskusje, głównie te związane z konwencją imprezy, którą jest sui generis powrót do przeszłości. Pierwsza atrakcja, na którą się udałem, była prowadzona przez Dajmosa i traktowała ogólnie o konwentach. Miała ona charakter bardziej show niż prelekcji, niemniej jednak publika bawiła się doskonale i mogła dowiedzieć się coś niecoś o trudnym żywocie członków WWFF-u. Nieco później miałem okazję odwiedzić znakomity merytorycznie panel „Od domów kultury do hal Expo” prowadzony przez Alquę, który sprowadził na nią organizatorów z kilku dużych ekip, niekoniecznie stricte konwentowych. Największe zatrzęsienie ciekawych paneli miało miejsce późnym sobotnim wieczorem. Zaczęło się „Powrotem trzydziestoletnich dziadków”, który z racji usprawiedliwionej nieobecności pierwotnych prowadzących, był moderowany również przez Alquę. Uczestnicy mieli tam rzadką okazję wspólnie z trzydziestoletnimi (i starszymi) mangowcami ponarzekać i popsioczyć sobie na współczesne anime, dzisiejszy fandom, pożalić się na brak czasu i inne rzeczy doskwierające tzw. „oldfagom”. Urwałem się stamtąd, by pobiec na prelekcję o niepozornym tytule „Azja nie równa się Japonia”. Prelegentką była Sah, urocza skądinąd stypendystka w (bodajże) Chinach, która miała okazję zwiedzić kilka państw azjatyckich i przywieźć na DoubleBack liczne zdjęcia i ciekawostki. Zaraz potem w tej samej sali odbył się rewelacyjny panel „Podstawy planowania eventowego” autorstwa Gabriela, który zajmuje się organizowaniem imprez masowych i na swojej atrakcji sypał jak z rękawa anegdotkami z życia zawodowego. Uczestnicy mogli dowiedzieć się wszystkiego po trochu: czegoś na temat właściwego prowadzenia imprezowego PR-u, robienia funkcjonalnych identyfikatorów, zarządzania finansami i innych rzeczy związanych z robieniem dużych imprez. Musiałem stamtąd zniknąć, aby z kolegami udać się na panel na temat popularnego ostatnio anime pt. „Sword Art Online”. Prowadząca była nieco zdenerwowana i miała problem z zapanowaniem nad ekipą wyjątkowo bezczelnych (acz uzbrojonych w twarde argumenty) trolli konwentowych. Szybko doprowadziło to do burzy, ale mimo tego panel był bardzo ciekawy – przynajmniej dla ludzi siedzących z przodu.

Wypadałoby powiedzieć kilka słów na temat atrakcji o innym charakterze. Jeśli chodzi o konkursy, Double Back II nie wyróżniał się pod tym względem wśród innych konwentów. Można było wziąć udział w typowych wiedzówkach, screenówkach, openingo-endingach, kalamburach, etc. W sobotę wieczorem odbył się cosplay, jednak swoim zwyczajem postanowiłem ominąć szerokim łukiem ten punkt programu. Ciekawostką natomiast był dawno niewidziany (z przyczyn czysto PR-owych) na konwentach konkurs HCD, który jeszcze kilka lat temu potrafił być potężnie oblegany i często dostarczał członkom fandomu tematów do żartów na całe miesiące. Jednak mimo sprzyjającej pory i przyzwoitego przygotowania materiałów do atrakcji, uczestnicy średnio dopisali i łatwo było zobaczyć przepaść między drużyną prowadzącą w rankingu a resztą uczestników, których poziom wahał się od słabego do beznadziejnego. Konwentowicze mieli także możliwość obejrzenia jakiejś bajki w sali projekcyjnej. Abstrahując już od faktu, że na starszych konwentach takie projekcje odbywały się na mainach, to wydaje mi się dziwne, że na DBII anime nie było puszczane z kaset VHS, tak jak to miało miejsce na pierwszej edycji imprezy. Niemniej jednak, repertuar był jak najbardziej retro – leciały Pokemony, Magiczni Wojownicy, Wojowniczki z Krainy Marzeń i inne ciepło wspominane starocie datowane na koniec ubiegłego wieku.

Konwent zakończył się w niedzielę około godziny czternastej. Musieliśmy więc z powrotem zapakować się do nieustraszonego Tico i ruszyć w drogę powrotną. Czy warto było telepać się w maleńkim wozie przez całą Polskę aż na Śląsk? Na to pytanie zgodnie odpowiedzieliśmy twierdząco. Kameralna, porządnie zrobiona impreza ze świetnymi atrakcjami, na której mieliśmy możliwość zobaczyć ludzi niewidzianych na konwentach od lat – to jest to, co przysłowiowe tygryski lubią najbardziej. A minusy? Będąc w szale atrakcji minusów się nie widzi. Nawet fakt, że jesteś w obskurnej dzielnicy Bytomia nie robi ci różnicy. Jedyny zarzut, jaki jestem w stanie skierować pod adresem organizacji to kwestia traktowania jednego z twórców atrakcji. Orgowie potrafili mu z czystym sumieniem publicznie obrobić dupę podczas atrakcji na mainie a gdy tenże twórca atrakcji był wyśmiewany przez uczestników prowadzonego przez niego panelu, żaden z organizatorów obecnych na sali nie zrobił nic poza obserwowaniem rozwoju wypadków. Trollowanie trollowaniem, robienie sobie jaj jest na konwentach powszechne, ale poniżanie kogoś, kto z racji nieprzystosowania społecznego czy jakiegokolwiek innego powodu nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, jest w mojej opinii naganne. Ukazuje zresztą, że cesarz jest nagi – tolerancja w fandomie to bajka. Nie mogę wymagać od konwentowiczów rozsądnego czy empatycznego zachowania, gdyż, jak wiemy, psychologia tłumu rządzi się swoimi prawami, ale organizacja konwentu to inna para kaloszy. Jako uczestnik, mam nadzieję, że to się więcej nie powtórzy.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: DoubleBack II okiem Kameya

CELL767 [*.gdynia.mm.pl], 28.02.2013, 00:25:59, oceny: +2 -0

Tak było!