Teksty: Kiedy płaczą cykady - Gaweł "Chaos" Ciepielewski

Czerwiec roku 1983, mała górska mieścina zwąca się Hinamizawa. Zamach kija bejsbolowego rozbija lampę i pokój zalewa ciemność, podczas gdy rzeczony kij spada raz za razem z dużą siłą na dwa bezbronne już ciała, po czym zostaje upuszczony. Widzimy twarz młodego chłopca wyrażającą coś pomiędzy absolutną zgrozą a maniakalną żądzą mordu.

I tak wygląda pierwsza scena „Higurashi no Naku Koro ni” („Kiedy płaczą cykady”) — serii, której gatunek jest praktycznie niemożliwy do jednoznacznego określenia. Następujący po wyżej opisanej pierwszej scenie pierwszy odcinek składa się z prawie samego cukru przyprawionego komedią, ustępującą tylko na parę chwil czemuś w rodzaju suspensu. Przez całą serię utrzymywani jesteśmy w klimacie horroru mieszanego z kryminałem. A, zupełnie przy okazji, wszyscy giną co kilka odcinków.

Nie pomaga fakt, że ta seria oszukuje widza dla własnej zabawy. Cały czas. Do końca.

Sama słodycz

Mam o tej serii do powiedzenia wiele dobrego. Po pierwsze, „Cykady” wiedzą jak trzymać napięcie i prowadzić sugestywną narrację. W połączeniu z faktem, że wielokrotnie seria przyjmuje punkt widzenia którejś z postaci zamiast czysto zewnętrznego, powolne odkrywanie co tak naprawdę się dzieje w tym małym miasteczku daje naprawdę dużo satysfakcji.

W „Cykadach” jest też całkiem przyjemna galeria postaci. Po pierwsze, cały tabun uroczych dziewcząt wypełniających po brzegi listę „ideałów” fana anime (docenią to szczególnie fani dużych oczu i nie tylko). Ponadto, jeden dość typowy, aczkolwiek bystry i sympatyczny, nastoletni bohater męski, podstarzały policjant z miłym usposobieniem, przyjazny, lekko zwariowany lekarz z pobliskiej kliniki, sezonowy fotograf pojawiający się regularnie w Hinamizawie. Bardzo trudno jest obejrzeć tę serię w całości i nie polubić choćby jednej postaci.

Oprawa estetyczna serii również dostaje wysoką ocenę — świetnie dopasowana muzyka, bardzo barwnie zaprojektowana obsada, śliczne tła. Tak tła. To się dzieje w małym miasteczku gdzieś w górach. Góry i las wyglądają wspaniale.

Kilka kłamstw

Nic nie jest doskonałe i według tego stwierdzenia nie istnieje anime, które byłoby bez wad. Głównym grzechem „Cykad” jest ich największa cnota jako kryminału — wymienione przeze mnie oszukiwanie widza. Z powodu dezinformacji jaką ta seria prowadzi, część wydarzeń w niej pokazanych, i przede wszystkim duża część zachowań głównych bohaterów, może się wydawać bezdennie głupia. Nie mówię tutaj o otwartych idiotyzmach zagranych dla gagu, ale o momentach, po których widz jednym ruchem czaszki robi wyłom w ścianie wołając „Jak można popełnić taki kretynizm?!?”. Wszystkie głupoty bohaterów (no, większość), wbrew pozorom, mają swoje wytłumaczenie w fabule, ale przychodzi ono tak skrycie i w tak późnym momencie, że jest to co najmniej irytujące. Również niektóre kłamstwa, które seria wciska widzowi czasami są takimi bzdurami, że szkoda gadać.

Kolejnym problemem „Cykad” jest wielogatunkowość. Owszem zapewnia ona ciekawy kontrast między słodyczą a niepewnością, którymi anime żongluje z dużą wprawą, ale przejścia między nastrojami są czasami nie dość, że nieregularne i schizofreniczne, to jeszcze mocno niezdecydowane, miejscami nie mogąc się zdecydować czy ma być śmieszno, czy straszno, i ostatecznie lądując pomiędzy. Czyli nigdzie.

Kłamliwe słodkości

Zapytany o ostateczną opinię, szczerze polecę „Kiedy płaczą cykady” szerokiemu gronu odbiorców. Dla intelektualistów jest tu porządny kryminał, którego rozwiązanie wprawdzie nie powala, ale ścieżka domysłów i wskazówek daje dużą satysfakcję. Miłośnicy loli i haremówek mają eskadrę głównych bohaterek, gwarantujących, że na każdy fetysz któraś pasuje. Nieskomplikowani widzowie będą się cieszyć przemocą i morderstwami dokonywanymi w serii, niekiedy z zadziwiającym zapałem.

Wymienione wady pod koniec serii raptem irytujące, co prawda po zakończeniu przestają się takie wydawać, ale niektórym mogą przeszkadzać i tak. Zwłaszcza niezdecydowanie nastrojowe. Niemniej jednak, moja opinia całościowa o anime jest jak najbardziej pozytywna — warto obejrzeć pierwszy odcinek, chociażby z ciekawości.

Na koniec chciałbym zaznaczyć, że recenzja ta nie odnosi się do „Higurashi no Naku Koro ni Kai”, ponieważ wszelkie próby odniesienia się do czegokolwiek w drugiej serii byłyby spoilertastyczne, a ja spoilerów chciałem uniknąć. Z tego samego powodu nie wymieniłem żadnych motywów powtarzających się w serii ani żadnych konkretnych przykładów wad czy zalet — czysta oszukańczość tej serii sprawia, że większość rzeczy, które mnożna o niej powiedzieć, będzie spoilerem.