Konwenty: NyanCon

Całkowicie nowa ekipa konwentowa, całkowicie nowy projekt, nietypowe miasto i ciekawa konwencja. Te wszystkie składniki zostały dokładnie zmieszane siódmego dnia sierpnia Anno Domini 2010 w radomskiej Zasadniczej Szkole Zawodowej nr 3. Recepta całkiem obiecująca, jednak samo danie wyszło dość fastfoodowe.

Od początku

Zacznijmy od początku. O godzinie 11:00 w sobotę, ku uciesze tłumu oczekujących konwentowiczów, otworzono wrota szkoły, by umożliwić zgrai fanów anime i mangi odłożenie swojej własności w sleepach i podążenie na atrakcje ze sporym zapasem czasu za pazuchą. Tak przynajmniej było to zaplanowane w teorii. W praktyce kolejka przesuwała się z prędkością średnią ok. 1,278 konwentowicza na minutę

Tylko atrakcjami konwentowicz żyje

Przejdźmy jednak do prawdziwego serca każdego konwentu — atrakcji. Znalazło się kilka oryginalniejszych pomysłów, takich jak wielce intrygujące „Picie coli pałeczkami” (gdzie z powodów ekonomicznych colę zastąpiła woda), „Test na Chuunina” czy warsztaty na temat sztuk walki Wing-chun. Pojawiły się częściej spotykane, lecz wciąż zabawne wydarzenia w stylu „Walk robotów z kartonu” czy komedii improwizowanej „Whose Line is it Anyway?”. Znalazło się też coś dla zwolenników yaoi i yuri, zapalonych fanów kotów oraz ludzi zafascynowanych filozofią japońską. Nie mogło oczywiście zabraknąć najprzeciętniejszych atrakcji, obecnych na praktycznie każdym konwencie — paneli i wiedzówek o mangach, projekcji anime, turniejów konsolowych, hentai nighta i tym podobnych. Znalazł się także taki ewenement jak „Ściana Płaczu”, czyli powieszony na korytarzu ogromny kawał papieru, na którym każdy mógł coś napisać, narysować lub namazać. Wielu uczestników wzięło jej nazwę zbyt dosłownie i wylali oni swe żale dotyczące wad NyanConu na tę właśnie gigantyczną kartę.

Największą wadą atrakcji, według wielu, było ich złe rozmieszczenie w czasie. Zdarzały się spore przerwy pomiędzy panelami, w wyniku czego uczestnicy zwyczajnie nie mieli co ze sobą zrobić. Całe szczęście, że byli kreatywni. To kolejna rzecz, z którą orgowie mogli sobie poradzić lepiej. Inna sprawa, która zszokowała zapewne nie tylko mnie, to beznadziejnie niska frekwencja na większości konkursów. Turniej Go w ostateczności okazał się być pojedynkiem, a na wiedzówkę o TTGL zapisały się dwie osoby (o ile mnie pamięć nie myli). Przez bardzo długi czas kartka z zapisami na Najważniejszą Atrakcję Każdego Konwentu była kompletnie pusta. Nie mylą was oczy. Nikt się nie zgłosił! Nawet na Mokonie była Najważniejsza Atrakcja Każdego Konwentu! Organizatorzy podjęli w końcu decyzję, żeby go odwołać, jednak...

Człowiek-arbuz

...cosplay w końcu się odbył! Jeśli można to w ogóle nazwać „cosplayem”. Ku uciesze tłumu udało się zebrać kilku śmiałków, którzy wystąpili na scenie, by ratować resztki honoru NyanConu. Wzięli śpiwory, arbuzy i wszystko co mieli pod ręką, a potem ruszyli na maina zbawić ludzkość przed terroryzującą wizją końca świata spowodowanego brakiem ludzi przebierających się za postacie z anime. Prawdziwych cosplayerowiczów z krwi, kości i ubrań było dokładnie troje. Dzięki zdolnościom improwizacyjnym uczestników udało się zorganizować 15-minutowe zastępstwo cosplayu. Nie wiem jak wy, ale ja nie widzę tutaj winy orgów — po prostu zabrakło ochotników. Coś takiego może się zdarzyć każdemu.

Inną dość ważną atrakcją, o której wypadałoby powiedzieć więcej niż dwa słowa był Catfight. Sama nazwa przywiodła na maina duże rzesze ludzi oczekujących na zapasy kobiet w kisielu. Nic bardziej mylnego — w konkurencji tej naprzeciwko siebie stawali dwaj rywale (niekoniecznie płci żeńskiej). Każdy z nich zakładał na głowę parę kocich uszu i rękawiczki wyglądające jak łapy. Ten, kto pierwszy zrzucił kocie uszy z głowy przeciwnika, wygrywał i przechodził dalej w turnieju. Z początku wyglądało to nawet zabawnie, lecz po n-tej walce zaczęło się robić monotonnie. Szczególnie, że na Catfight zapisało się ok. 35 osób, a to oznaczało sporo potyczek.

Same atrakcje (pomysłowość, wykonanie itd.) według mnie nie zasłużyły ani na plusa ani na minusa. Odbyły się, wszystko poszło w miarę ok, ale nie było wystarczająco wystrzałowo, by potraktować je jako mocną stronę konwentu. Ocenę cosplayu zostawię bez komentarza. Wystarczającym komplementem dla niego jest powiedzieć, że się odbył.

No-life Room

Czymże jest konwent bez Game Roomu? Przynajmniej w tym punkcie NyanCon utrzymał poziom. W specjalnie wydzielonym pomieszczeniu zbierali się ludzie, którzy nie mając nic lepszego do roboty mogli torturować konsolowe pady. Wśród arsenału maszynek do grania znalazł się Pegasus, PlayStation 2 i 3 oraz Xbox 360. Można było pograć w „Tekkena 6”, „Soul Calibura”, „Naruto: Ultimate Ninja Storm”, „Dragon Balla: Budokai Tenkaichi”, klasycznie „Wormsy 2D” oraz sporo innych tytułów. Przez cały czas co najmniej jedno stanowisko konsolowe z trzech zajmowało „Guitar Hero III” lub „Rock Band's AC/DC Live Pack”. To pierwsze skierowane było raczej dla samotnych gitarzystów, którzy chcieli w całości oddać się swym solówkom, zaś to drugie pozwalało na zabawę w trójkę — na wiośle, wokalu i (!) perkusji. Tuż obok konsol ustawione były komputery, które próbowano zmusić do odpalenia „Counter Strike'a”. Nie jestem niestety pewien czy to przedsięwzięcie się powiodło.

DDR początkowo miał być umieszczony w sali razem z konsolami, lecz w końcu został przeniesiony na korytarz na pierwszym piętrze. Można by się przyczepić tego, że maty do tańczenia przylepione do podłogi taśmą nie prezentowały się zbyt pięknie, ale nie wpływało to znacząco na rozgrywkę. Inna rzecz, że często potrzebne były przerwy (komputer się przegrzewał) i tańczenie nie było dostępne w nocy. Konwentowicze, którzy nie znaleźli niczego ciekawego w nocnych atrakcjach (a było ich sporo) nie mogli nawet pograć na DDR...

Game Room dostaje ode mnie oklejkę za bezproblemowe działanie prawie przez cały konwent, bez dłuższych przerw (nie było żadnego wyłączania maszyn na noc), spory wybór gier na kilka konsol oraz przede wszystkim możliwość grania w Rock Banda na perkusji — to naprawdę była świetna zabawa! Gry uratowały mnie od nudy i pokusy zaśnięcia. Dla GR dla odmiany duży plus!

To, czego nie opieprzyłem gdzie indziej

Teraz wypadałoby powiedzieć o wszystkim, co nie pasuje do powyższych kategorii. Zacznijmy od tego, że wielu uczestników uskarżało się na higienę — pryszniców brak, w łazienkach nie ma luster, krótko i treściwie mówiąc lipa. Pozdrawiamy także miłego pana, który budził wszystkich krzycząc w megafon o 7 rano. Zdaje mi się, że bez konkretnego celu. Minus.

Brak planu szkoły w informatorach utrudnił orientowanie się w terenie. Minus. No dobra, na koniec coś pozytywnego. Chciałbym pozdrowić uczestników NyanConu — świetnie sobie radziliście w tych trudnych godzinach! Jeśli nie było nic do roboty zawsze można było z kimś pogadać albo przedsięwziąć jakiś złowieszczy plan (zazwyczaj związany z arbuzami). Szczególne ukłony przesyłam w stronę niezwykle wysokiego Wodza Piotra, który udowodnił, że wzrok nie jest potrzebny do grania w „Tekkena” i jedzenia w McDonaldzie. Plus!

Podsumowanie

Cóż, jakby ktoś mnie zapytał „Co poszło źle?” zapewne odrzekłbym, że organizatorzy spieprzyli sprawę. Lecz zdaje mi się, że spory udział w klęsce miało miasto — w Radomiu nie ma tak wielu otaku jak na przykład w Krakowie, co zaowocowało niewielką liczbą konwentowiczów i upadkiem cosplayu. Za to obecni na konwencie ludzie byli najwyśmienitszymi osobami jakie poznałem. Głoszenie dobrej nowiny o czerwonym maluchu, podwyższanie się z pomocą głowy modela fryzjerskiego oraz sprzedawanie arbuzów w kolejce — m.in. takimi sposobami próbowano radzić sobie z nudą.

Ktoś mówił, że konwent ssał jak Mokon. Ja rzekłbym, że to przesada. Nie było aż tak źle, można było się dobrze bawić. Zacytuję jeden trafny według mnie (i być może troszkę przekręcony) tekst ze Ściany Płacz" i tym akcentem zakończę relację z NyanConu.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: NyanCon

Foxsi [*.sm-rozstaje.pl], 17.08.2010, 01:45:00, oceny: +3 -0

omg tam był żal-sensei.