Omakai – kredyt zaufania dla debiutanta

Grisznak

Gdy dotarły do mnie pierwsze informacje, iż w 2012 Toruń wraca na mapę mangowych konwentów w Polsce, nie mogłem się oprzeć złym przeczuciom. Ten rok niezbyt dobrze się zaczął, a każdy kolejny miesiąc pokazywał, że będzie jeszcze gorzej, czego kulminacją, acz nie zwieńczeniem, była spektakularna katastrofa Magiconu. Jednak, po części przez sentyment, po drugie z racji złożonej niegdyś obietnicy, zgodziłem się pomóc nieco jego organizatorom, co oznaczało automatycznie przyjazd na konwent.

Dawno już nie jechałem przez miasto tak długo, jak w tym przypadku. Umiejscowienie Omakai na toruńskim Rubinkowie wzmogło jedynie moje złe przeczucia – dzielnica położona na przysłowiowym zadupiu i otoczona niezbyt dobrą sławą. Na szczęście widok budynku szkoły poprawił mój humor – duży, przestronny i pozwalający uniknąć sytuacji, kiedy nie da się przejść przez korytarz, czego jeszcze tydzień wcześniej, na wrocławskiej BACE byłem nie raz świadkiem. Organizatorzy dali radę także od strony logistycznej, całkiem nieźle rozmieszczając poszczególne atrakcje, stoiska i sale sypialne. Nie zauważyłem, by ktoś narzekał na brak miejsca, także do spania.

Przyczyną tego mogła być niezbyt imponująca frekwencja – ca. 500-600 osób. Gdyby jednak wziąć pod uwagę, że Omakai został poprzedzony dwoma większymi konwentami – poznańskim JapaniConem i wrocławską Baką, nie powinno to dziwić. Do tego dochodzi ograniczone zaufanie do debiutantów. Rok 2012 pokazał aż nazbyt dobitnie, że zbyt wiele osób pozbawionych jakichkolwiek kompetencji bierze się za to. Wszystko to sprawia, że ww. frekwencji nie traktowałbym w kategoriach porażki – zwłaszcza, że miała ona swoje zalety. Ale o tym później.

Zaraz po wejściu otrzymałem identyfikator, plan atrakcji i mapę. Zostałem też „zaobrączkowany” – niby zwyczaj ten trwa już kilka lat, ale wciąż nie mogę się do niego przyzwyczaić i chodząc z papierową opaską na ręce czuję się jak unijna mućka. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że mimo wszelkich niedogodności z tym związanych, póki co lepszego pomysłu nie ma. Trochę gorzej rzecz się miała z identyfikatorami. Raz, że były małe, dwa, że z dość słabego papieru (mój nie przetrwał niestety konwentu), trzy, że sznurek dawano oddzielnie. Wydawało mi się, że smycze to już właściwie standard. Osobiście brakowało mi też konwentowych przypinek, nawet gdyby trzeba było za nie płacić (o innych, indywidualnych pamiątkach konwentowych nie wspominając, ale ta tradycja chyba już zanikła). Informator był czytelny, inna rzecz, że konieczność latania z trzema różnymi zbiorami danych (mapa, rozpiska, informator) potrafi być denerwująca, nie dałoby się wszystkiego zmieścić w jednym?

Pisząc o dość przeciętnej frekwencji, wspomniałem, że miało to swój plus. Podczas niemal całego czasu mojego uczestnictwa w Omakai miałem wrażenie, że uczestniczę w konwencie jak sprzed kilku ładnych lat. Dość kameralna atmosfera, niewielkie w sumie stoiska (bo i nie było tu żadnego z gigantów), możliwość swobodnego porozmawiania z przedstawicielami wydawnictw, czy zamienienia choć słowa właściwie z każdym znajomym… Choć trudno uznać, aby leżało to w zamierzeniu organizatorów, udało im się fragmentami zafundować nam całkiem przyjemny powrót do przeszłości – chwilami można się było zastanawiać, gdzieś są sale z projekcjami anime czy copy room. Tym, czego z drugiej strony brak dało się odczuć, była rezygnacja z jakiejkolwiek konwencji. Wiem, są ludzie, którym to zwisa i powiewa, ale dla mnie ważne jest to, czym organizatorzy chcą wyróżnić swój konwent na tle innych. W przypadku Omakai tego nie było. Nawet atrakcje, które się odbywały, to w zdecydowanej większości rzeczy znane już świetnie z innych konwentów.

Oddając sprawiedliwość twórcom tychże – było dobrze, a nawet czasami bardzo dobrze. Siłą rzeczy, we wszystkich atrakcjach uczestniczyć nie dałem rady, ale z tych, na które miałem apetyt, odbyło się 90% (jedynie wiedzówka o Sailor Moon nie odbyła się wcale lub, czego nie wykluczam, z dużym opóźnieniem). Bardzo klimatyczna była sala herbaciana (szczególnie wieczorem) przygotowana przez pracownię Gedeona, która już na CoperniConie dała mi się poznać ze świetnie organizowanych, czysto japońskich atrakcji. Dwie konsolówki nie narzekały na brak zainteresowania, a pod kątem sprzętu wyposażone były przyzwoicie. Fantastycznie urządzone było Moe Heaven – faktycznie najsłodsze miejsce na Omakai.

Na Omakai można było spać – niby oczywista oczywistość, ale każdy bardziej doświadczony konwentowicz wie, że nie zawsze jest to w praktyce możliwe. Tymczasem tu nocą panował spokój, ludzie nie robi z sal sypialnych dyskotek ani miejsc do wyświetlania anime. Warunki sanitarne nie sprawiały przykrych niespodzianek (jak np. na JapaniConie, gdzie WC męskie wyglądało jakby utrzymane miało być w konwencji postapokaliptycznej). Jeśli chodzi o jedzenie, to było dobrze, acz nie idealnie – mi np. brakowało czegoś ze zwyczajnym jedzeniem, bo do wyboru były tylko słodycze (skądinąd bardzo dobre) i japońskie pożywienie, w którym nie każdy w końcu gustuje.

Wróciłem z Omakai zadowolony, z kilku zresztą powodów. Po pierwsze, bo zaliczyłem kolejny dobry konwent. Po drugie, bo rozmawiając z organizatorami co chwila słyszałem słowo „reaktywacja”. Cieszy, że młodsze pokolenie odwołuje się do naszego dorobku (czego symbolicznym aktem był panel o historii PierniConów), a co równie ważne, że rozwija tę tradycję w sposób bardzo udany. No i wreszcie, last but not least, bo miałem przyjemność wziąć udział w najsympatyczniejszej chyba imprezie mangowej końca tego niezbyt udanego roku. Kto wie, może właśnie Omakai jest dobrą wróżbą na przyszłość? Organizatorzy zapowiadają, że planują kolejną edycję. Trzymam ich za słowo i zachęcam do odwiedzenia przyszłorocznego Omakai zarówno tych, którzy byli na tej edycji jak i tych, których to ominęło. Jako jedno z nielicznych w tym roku, Omakai spłaciło swój debiutancki kredyt zaufania w 100%.

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

8,36/10 (14 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 43 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Omakai – kredyt zaufania dla debiutanta

Athis [*.pl], 21.11.2012, 15:41:54, oceny: +1 -0

"jak np. na JapaniConie, gdzie WC męskie wyglądało jakby utrzymane miało być w konwencji postapokaliptycznej"

Oj tu musze sie wtracic, otoz z mojego punktu widzenia, korzystajac z meskiej ubikacji zarowno w ciagu calej soboty jak i rano w niedziele, nie mialem nic lazienkom do zastrzezenia, byly czyste, schludne, byla ciepla woda, papier etc. Jedyne co kłuło to zapach. Prysznice tez byly bardzo przyzwoite a i bez zapachu! : D