Portret Otaku X

Mayonaka Makoto

Mamy typowego Otaku imieniem X. X jest przeciętną piętnastoletnią gimnazjalistką, wychowuje się w przeciętnej rodzinie w przeciętnym domu, przy ulicy Przykładowej. Ma młodsze rodzeństwo (oczywiście brata, jak w każdej, dobrej, przykładowej rodzinie, a równowaga musi być ^^) i chomika Totoro. Ściany pokoju X są oblepione kolorowymi plakatami przedstawiającymi jej ulubione postaci z mang i anime. Dzwoniąca komórka X wygrywa wdzięczne „Dan Dan Kokoro Hikareteku”, a logo na niej – podobnie jak i pulpit w pececie – przyozdabia śliczny pyszczek Hello Kitty. Od rana do wieczora z magnetofonu lecą piosenki takie, jak: „Rythm Emotion” (Gundam Wing), „Ai no senshi”, „Moonlight Legend” (Sailor Moon), „Mononoke Hime Theme” (Mononoke Hime), czy wspomniane już „Dan Dan Kokoro Hikareteku” (Dragon Ball), które zostały przez X ściągnięte z netu. A właśnie, Internet! Internet pracuje „non stop” (ach, te stałe łącza :) i gdy nie ściąga muzyki, to anime, a jak nic nie ściąga, to widocznie nie ma prądu ^_^! No i najważniejsze – chluba X – półka uginająca się pod ciężarem prawie trzydziestu mang!

Ale nie zawsze tak było...

„Miałem dziesięć lat...”

No, może nie dziesięć... Zanim X odkryła swoją prawdziwą pasję miała lat dwanaście. Na ścianach pokoju wisiały oprawione w ramki ułożone puzzle i pojedyncze rysunki, chomik był bezimienny a dzwonek w komórce zmieniał się w zależności od notowań list przebojów. Na pulpicie komputera królowały „Kwiatki, bratki i stokrotki”. I tak aż do przełomowego momentu w życiu X, czyli...

„Bo to się zwykle tak zaczyna...”

Nie jest ważne ani jak?, ani gdzie?, ani nawet kiedy?. Ważne jest, że coś zaiskrzyło. Każdy Fan (nawet ten najbardziej zgryźliwy ;) przeżył tę jedyną w życiu, niepowtarzalną chwilę, kiedy to wydawało mu się (i całkiem słusznie ^^), że się zakochał. Patrząc na uśmiechnięte Lolitki, zimnych twardzieli, wesołe, puchate stworki i potworne przedszkolaki (Shinkopodobne? XD) czuł (bądź czuła – bo ona :), jak stadko motyli lata mu/jej w brzuchu, oczy zaczynają śmiać się i błyszczeć, a policzki zdrowo się rumienią. Taki moment przeżywa się tylko raz w życiu. Właśnie wtedy, gdy uderzy nas ta cudowna i przerażająca zarazem strzała Amora.

(Bardzo często zdarza się, iż wymienione wyżej objawy powracają i to najczęściej po dokonaniu nowego zakupu: manga, DVD, plakat, figurka, Artbook. Jest to możliwe, aczkolwiek prawie pewne jest, że nie przytrafi się to wytrawnym krytykom – ich to chyba nigdy nic w 100% tak bardzo nie zadowoli! XD)

„A wszystko to ...”

„... bo Nippon kocham!” No właśnie. Co dalej działo się z X, po tym, jak już odkryła swoją cudowną pasję? Na pewno nie usiadła na tyłku i czekała, aż jej przejdzie^_^. Zaczęła szukać jakiegoś kanału łączącego ją z cudownym światem m & a. No i zaczęło się; prośby rodziny („Dziecko, zacznij ty w końcu mówić o czymś innym, niż o tej mandze i anime!!!”), zakłopotanie kolegów i koleżanek („Eee... A co to jest ta manga? Choroba jakaś? A zaraźliwa? To może pójdziemy na rolki?”) i zdenerwowanie X („Czy naprawdę nikt nigdy O TYM nie słyszał?!?!”). Ale takie małe przeciwności losu nie odstraszyły X. Zaczęła wydawać kieszonkowe na gazety poświęcone swojemu „Niecodziennemu”, jak zwykli to określać dorośli z którymi rozmawiała, hobby. Szukała w Googlach stron poświęconych anime emitowanych w Polsce i doszła do wniosku, że jest u nas tego całkiem sporo; „Pokemony”, „Beyblade”, „Yu-Gi-Oh!”, „Transformery”, „Teknoman”, „Dragon Ball”, „Wojowniczki z Krainy Marzeń”, „dr. Slump”, „Vampire Princess Miyu”, „Vision of Escaflone”, „Gundam Wing”, „Arjuna”. Oglądała wszystko. Chodziła od księgarni, do księgarni pytając jakiekolwiek mangi. W końcu – nie uwierzycie – spotkała w szkole dziewczynę, która już od dawien dawna siedziała w temacie! Ta (nowa znajoma) poradziła X, gdzie kupować mangi (w kiosku, na drugim końcu miasta ^_^” ), na jakie strony www i jakie forum wchodzić. No i zaczęło się na nowo, ale tym razem – we dwoje. Co jakiś czas X wraz z koleżanką doszczętnie płukała portmonetkę ze wszystkich swoich pieniędzy :). A wydawać miała na co: nie dość, że mangi, to znalazły jeszcze taki fajny sklepik w sąsiednim Big City, gdzie nabyć można było prawie wszystko: począwszy od plakatów i Artbooków, skończywszy na bardzo ładnych (i drogich ) figurkach. A ich portfele stale cierpiały na anoreksję... No, ale nie ma nic za darmo. Coś za coś! Za komiks trzeba zapłacić!... Trzeba...? I tak oto X wpadła na cudowny pomysł (nie, nie przebrała się za Kaito Jeanne i nie okradała sklepów ;) Postanowiła komiksy... rysować! Pomysł doskonały, ale gorzej z wykonaniem. Okazało się bowiem, że CZYTAĆ mangi to jedno, a RYSOWAĆ JE SAMEMU to drugie. Rysunki za bardzo odbiegały od oczekiwań, więc X postanowiła zabrać się za fanfiki (chociaż jej wytrwała koleżanka pozostała przy rysunkach), a że szło jej całkiem nieźle, toteż postanowiła umieszczać swoje prace na takiej jednej stronie internetowej.

„Żegnam was, już wiem, nie załatwię wszystkich pilnych spraw...”

Co było potem? Z ważniejszych wydarzeń: PIERWSZY KONWENT! I to akurat organizowany w sąsiednim mieście! Kiedy X dowiedziała się, że może jechać, to latała pod sufitem (dobrze, że akurat okna były w domu pozamykane, bo na pewno by wyfrunęła :). I przez najbliższe trzy miesiące po jego (konwentu) zakończeniu, był wciąż tematem nr 1 u X.

A po pięciu latach? X dorosła, i choć wciąż KOCHAŁA mangę i anime (oraz oczywiście Japonię :P), to zaczęła podchodzić do niego (swojego hobby ) z nieco większym dystansem. Zaczęła zwracać uwagę na wiele rzeczy: tu licha jakość papieru, tu fabuła dziwnie się toczy, a tu rysunek słodkiej Wojowniczki bardziej przypomina twarz jakiegoś potwora. Przestała wydawać pieniądze na byle co, ale też coraz mniej rzeczy ją zachwycało. I to nie jest nic złego – czymkolwiek człowiek by się nie interesował, kiedyś trzeba dorosnąć. I ja tu nie truję, tylko mówię prawdę – każdego to czeka. Ważne jest jednak to, aby w swojej pasji wytrwać. A mówiąc, że trzeba dorosnąć nie mam na myśli tego, aby przebrać się z „ podartych portek” w garnitur i zacząć na wszystko i wszystkich narzekać (mangi za drogie, anime głupie, bohaterowie nieżyciowi, młodym Otaku odbija z radości z byle powodu itp.) A X odzwierciedla wszystkie te etapy i mamy tu (w kolejności czytania): piętnastoletnią miłośniczkę, dwunastoletnią „Zieloną”, trzynasto-czternastoletnią świruskę (na punkcie m & a) oraz prawie dwudziestoletnią dorosłą fankę ^_^.

Dodaj do:

Zobacz także

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

3,50/10 (16 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 46 dodaj

REKLAMA

[1] Re: Portret Otaku X

d-s [*.internetdsl.tpnet.pl], 27.07.2005, 11:06:48, oceny: +0 -0

Zapomnialas napisac ze znajduje chlopaka minimum pol kraju od miejsca zamieszkania.