Recenzje: Spice and Wolf

Pomiędzy samurajami i futurystycznymi maszynami od zawsze w anime była wielka biała plama, którą mało kto próbował jakoś wypełnić. Mowa tutaj między innymi o tych produkcjach, w których widz mógłby sobie pooglądać zamki, rycerzy w lśniących zbrojach, osady, miasteczka itp. Innymi słowy, w anime brakuje opowieści o europejskich (lecz nie tylko) wiekach średnich. Jednym z nielicznych wyjątków jest seria „Ōkami to Kōshinryō”, bardziej znana pod angielskim tytułem „Spice and Wolf”.

Seria powstała na kanwie powieści Isuny Hasekury z 2005 roku, a okazała się na tyle dobra, że zgarnęła srebro Dengeki Shosetsu Taisho (ważny konkurs literacki). Ten sukces zmotywował autorkę do rozwinięcia projektu, dzięki czemu powstały następne części. Kolejnym krokiem było przeniesienie historii na inne media. Tak powstały: gra z serii visual novel, manga oraz recenzowane anime, w którego przygotowanie zaangażowało się studio Imagin oraz Takeo Takahashi jako reżyser.

A chodzi o to...

Cofnijmy kartki kalendarza do dnia, kiedy jeszcze nie uzgodniono jaki kalendarz powinien być używany, do czasów, kiedy w Lasach nieostrożny podróżny mógłby zostać upolowany przez dzikie Wilki, do momentu kiedy Kościół był oficjalnie autorytetem, a nieoficjalnie zdziercą sprzedającym odpusty i kierującym prywatnymi armiami. Przenieśmy się do świata, w którym nie ma niepokonanych i tajemniczych osobników ratujących świat, ale za to jest dużo szarej codzienności. Mało tego... autorka sięgnęła po odrobinę nadzwyczajności rodem z „Księżniczki Mononoke” Miyazakiego, bo pośród tej szarości znajdziemy również i upadłe Bóstwa, które teraz próbują przetrwać czasy rozwoju rasy ludzkiej. Do tejże grupy należy główna bohaterka – bogini imieniem Horo, niegdyś sławny Wilk, teraz nieco zagubiona i samotna istota, która musi ukrywać się w skórze człowieka (choć i z tym niełatwo, bo mimo możliwości przemiany nadal musi chować uszka i puszysty ogon pod kapturem i długą spódnicą). Do niedawna ludzie liczyli się nie tylko z nią, ale i całą wilczą rasą, której przypisywano odpowiedzialność za zbiory zboża. Jednak w pogoni za coraz obfitszymi plonami ludzie porzucili wiarę w bóstwa na rzecz nauki i wynalazków. Wilki stały się zbędne, a wręcz zaczęły zawadzać. Dlatego Horo postanawia odejść z niegościnnej ziemi i wrócić „na północ”, skąd niegdyś przybyła. Zadanie nie jest łatwe, bo bohaterka może liczyć wyłącznie na siebie, a dystans do pokonania jest znaczny. Sprytna bogini znajduje partnera – Krafta Lawrence'a, wędrownego kupca. Ta dwójka pomaga sobie nawzajem i, po początkowych niesnaskach, nawiązuje rodzaj porozumienia, które z czasem przeradza się w coś więcej, ni to przyjaźń, ni to miłość.

Praktycznie cała pierwsza seria to uganianie się za groszem, wszakże bez pieniędzy kupiec nie istnieje. Aby zarobić te kilka monet, potrzeba wiedzy i odrobiny szczęścia. Trzeba znaleźć towar, odpowiednio go wycenić i szukać okazji, by zamienić go na cenniejsze dobra. Trzeba mieć też oczy szeroko otwarte, gdyż złodzieje, zabójcy nasłani z konkurencyjnych gildii handlowych, czy zwykły pech nie omijają głównych bohaterów. Anime nie pokazuje żadnej życiowej idylli, dzięki czemu fabuła jest ciekawsza i prawdziwsza.

Przegląd głównych składowych

Na każdą produkcję składa się wiele ważnych elementów, jednakże nie ma sensu rozwodzić się nad każdym z nich. Osobiście twierdzę, że najlepsza recenzja to taka, którą dana osoba pisze sobie sama we własnych myślach po zapoznaniu się z danym tytułem. Dlatego w mojej recenzji zajmę się trzema moim zdaniem najważniejszymi elementami.

Fabuła

Przedstawiona w „Ōkami to Kōshinryō” historia urzeka realizmem. Nie ma tu wybuchów i żadnego superniezniszczalnego osobnika z kataną tnącą wszystko na swej drodze, nie ma żadnych nieskazitelnych dam ani wątków miłosnych z płatkami czerwonych róż sypiącymi się w tle. Jest samo życie. Horo i Kraft łączą siły nie dla tego, że mają takie widzi mi się i nie po to, by uratować wszystko i wszystkich – współpracują, bo mają z tego obustronne korzyści, oboje chcą przetrwać, a jak wiadomo razem jest raźniej i prościej.

Świat przedstawiony w anime jest urzekający niczym modliszka: zwabia nieostrożnych, by bezlitośnie zabrać im wszystko, łącznie z życiem (i tak bywa). Nie znaczy to jednak, że jest to świat pozbawiony jakiejkolwiek radości. Wręcz przeciwnie, w historii nie brak pogodniejszych chwil, nieraz bardzo zabawnych. Połączenie realizmu z lekką fantasy dało moim zdaniem wspaniały efekt. Jak w prawdziwym świecie, jeśli coś się dzieje, to jest tego przyczyna i są określone konsekwencje. Fabuła wolna jest od tzw. wypełniaczy (potocznie fillerów).

Wrażenia wzrokowe i słuchowe

Od strony wizualnej „Ōkami to Kōshinryō” prezentuje się całkiem dobrze. Niezależnie od tego czy na ekranie widzimy las, polanę, czy jakieś miasteczko, czy to w dzień, czy to w nocy, to jest w tym jakieś piękno. Scenografia dobrze kreuje nastrój. Dajmy na to – z czym kojarzy się ówczesna karczma? Ano z piwem w drewnianych kuflach i wielkim hałasem, z którego biją plotki różnej maści. W anime tego nie zabraknie: Kraft lubi plotki, Horo browar (i wino, i parę innych kąsków). Po biesiadzie bohaterowie wychodzą na ulicę, która żyje także w nocy – tam drobne rzezimieszki zrobią wszystko z byle powodu.

Jedyne co mi nie pasuje to przesadna dokładność i porządek. Każdy widoczny na ekranie przedmiot ma swoje miejsce i jest wyeksponowany jak w muzeum. Taka doskonałość w naturze nie istnieje, zawsze znajdzie się coś krzywego czy odrapanego, a w recenzowanym anime takich rzeczy brakuje.

Ścieżkę dźwiękową podsumuję krótko: pasuje do miejsc, pasuje do czasów, czego chcieć więcej? Głosy są dobrane całkiem nieźle, nie trzeba się obawiać, że osoba dojrzała będzie mówiła jak ośmiolatek i odwrotnie. Wygląda na to, że przy produkcji „Ōkami to Kōshinryō” gruntownie przemyślano obsadę seiyū, co ostatnio często jest bagatelizowane.

Postacie

Choćby wykonanie było cudne, a fabuła rwąca niczym górska rzeka po zimie, to żadna historia nie ma szans, jeśli bohaterowie są mdli lub w inny sposób nieinteresujący. „Spice and Wolf” i pod tym względem wypada należycie: główne postacie różnią się niemal pod każdym względem. Kraft Lawrence to poważny dusigrosz, który myśli przeważnie o swojej przyszłości i snuje co do niej dość konkretne plany. Wilczyca Horo jest wesoła i pewna siebie, zawsze chętna, by zostać w karczmie „jeszcze chwilę”, o ile kufel jest pełny. Jednocześnie w razie potrzeby bohaterowie zmieniają swój sposób bycia, a nawet zamieniają się rolami. Postacie drugoplanowe nie są już tak interesujące, ale nie psuje to raczej całkowitego wrażenia – zwłaszcza, że seria dopiero się rozkręca. Różnorodność charakterów sprzyja urealnieniu historii.

Podsumowanie

Na chwilę obecną „Ōkami to Kōshinryō” składa się z 13 odcinków i planowane są następne. Dotychczas przedstawiono cele głównych bohaterów, jednakże nie wydaje się, by zostały one prędko osiągnięte.

Oceny „Ōkami to Kōshinryō” wystawiać nie będę. Wolę, by każdy zrobił to sam, ale mam nadzieję, że powyższy opis zachęci przynajmniej kilka osób do sięgnięcia po ten tytuł. Od siebie tylko dodam, że anime podobało mi się i na pewno poświęcę na nie jeszcze niejedną chwilę.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Spice and Wolf

Juki [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 10.02.2009, 23:39:22, oceny: +0 -0

Mowa tutaj między innymi o tych produkcjach, w których widz mógłby sobie pooglądać zamki, rycerzy w lśniących zbrojach, osady, miasteczka itp. Innymi słowy, w anime brakuje opowieści o europejskich (lecz nie tylko) wiekach średnich.
bo jest "Berserk" i dluuuugo, dlugo nic.