reANIMation 4 okiem Drake'a

Drake

Na wstępie napiszę bardzo ważną rzecz – nie oczekujcie za wiele od tej recenzji. Nie jestem urodzonym pisarzem, byłem na reANIMation pierwszy raz, poza tym jestem pewien, że ominąłem dużą część ważnych punktów programu. Jeśli to was nie zraziło – zapraszam dalej.

Witamy w Bydgoszczy

Do Bydgoszczy dojechaliśmy z kumplem około godziny 9:00. Dzięki serwisowi wap.reanimation.pl (świetny pomysł) bezproblemowo dojechaliśmy autobusem 79 na odpowiedni przystanek. Dalej jednak byliśmy zmuszeni polegać na innych konwentowiczach, ponieważ... wysiadła mi komórka. Gdy wreszcie przekroczyliśmy drzwi wejściowe doznałem szoku. Było jeszcze trochę przed 10:00 (planowane rozpoczęcie konwentu), a po szkole już przewalały się tłumy ludzi. Przy kupnie wejściówek wszyscy byli proszeni o podanie ksywki, które były zapisywane w komputerze (powiedzcie mi teraz ile ksywek NIE zostało przekręconych? 5%? 10%?), a następnie były rozdawane identyfikatory i plany imprezy. Identyfikatory były kawaii – jak się go pociągnęło, a następnie puściło, to dzięki najnowszej technologii sznurkom tak fajnie podskakiwał i można było zarobić w twarz (dobre dla sadomaso). Jedyny minus, że nie miały miejsca na ksywkę, więc trzeba było pisać ją z tyłu. Plan imprezy był jeszcze lepszy – śliczna książeczka drukowana na papierze kredowym (aż czuć było profesjonalizm), a w niej wszystko, czego tylko konwentowicz zapragnął – od rozmieszczenia sal, przez rozkład czasowy, kończąc na krótkich opisach najlepszych punktów programu (nawet jeśli dalej miało się z czymś problem, orgów można było łatwo odróżnić od reszty, gdyż mieli na sobie czarne koszulki z nickiem i wielkim napisem r4). Od razu zaczęło się poszukiwanie wolnych miejsc w Sleep Roomach. Nie było to trudne, gdyż miejsca nie brakowało (zajmowały praktycznie całe drugie piętro) Niestety, osoby, które dojechały później nie miały już tak dobrze – miejsce się skończyło, więc desperacko rozkładali śpiwory na korytarzu. Cali szczęśliwi, że mamy gdzie spać, poszliśmy rozejrzeć się po budynku w poszukiwaniu znajomych i ciekawych miejsc. Łatwo było się zorientować co gdzie jest, ponieważ sale były świetnie oznaczone kolorowymi (nie rzadko zabawnymi) wydrukami.

Papu Room

Papu Room, czyli potocznie bufet, był świetnie zaopatrzony. Dwie pracujące tam osoby (nawiasem mówiąc bardzo sympatyczne) sprawnie i szybko serwowały przez całe trzy dni (z przerwami na noc) pyszne hamburgery, zapiekanki i hot-dogi. Oprócz tego można było kupić tam napoje, batony, a w pierwszy dzień zalać sobie kawę czy herbatę (były za darmo) gorącą wodą (nie wiadomo czemu później już nie było możliwości gotowania wody). Idąc dalej, na pierwszym piętrze natknęliśmy się na tłum ludzi (o dziwo nigdy się nie zmniejszał...) grający, bądź obserwujący grających na około 10 konsolach, które zapewniła firma Ultima. Na tym samym piętrze był również AMV Zone, w którym o ile nie było jakichś prelekcji, puszczane były teledyski. Były to chyba dwa główne miejsca, w których nie mający w tym momencie co robić konwentowicz mógł się zawsze rozerwać. Pozostałe sale, które znajdowały się na pierwszym piętrze to Konkursówka, Panel Room, Asian Cinema, Comic Gallery, Photo Gallery. Na parterze działo się zawsze najwięcej. Znajdowało się tam wiele stoisk ze świetnym asortymentem; przez jednych ukochany, przez drugich znienawidzony (należę do tych pierwszych) DDR Zone, w którym można było sobie przetrzepać mózg, a także podejrzeć jak trzepią sobie mózg prawdziwi mistrzowie (siemka Lisek); Crystalicum Room, w którym można było pograć sobie w w/w grę; Dojo, w którym podobno (podobno, bo byłem tam raz, zastałem dwóch ledwo żyjących osobników leżących pod ścianą i wyszedłem) można było potrenować kendo; GO Room (mówi samo za siebie); Fanart Room, w którym można było pooglądać wiele świetnych prac (siemka D'Ragonka). Oprócz tego na parterze były również Main Room i Second Main Room, w których działo się wiele, ale głównie były to projekcje anime. Ekrany były wystarczająco duże, a muzyka wystarczająco głośna, żeby móc cieszyć się anime nawet z końca sali. Wszystko wyglądało pięknie, dopóki konwentowiczowi nie zachciało się skorzystać z toalety... Powiem wprost – w kiblach był totalny syf! Mijający się ludzie pytali czy nie ma tu przypadkiem jakichś „kakaowych niespodzianek”. Oprócz tego można było tam znaleźć takie rarytasy jak puszki po Dębowym, pawie (ot takie ładne zwierzątka) i inne cuda... Na szczęście raz dziennie (tak mi się przynajmniej wydaje) przychodziły panie sprzątaczki i robiły porządek z w/w cudeńkami. Wieczorem też okazało się, że oficjalnie nie ma prysznica. Oficjalnie, bo nieoficjalnie był jakiś z kartką „Zakaz wstępu! Korzystanie grozi zalaniem piwnicy szkoły!” czy coś w tym stylu... (w tym momencie najbardziej mnie zaintrygowało to, że niektórzy z niego korzystali, a orgowie mieli swój Org Room gdzieś w piwnicy hie, hie). Podsumowując, pominąwszy sprawy higieniczne (co było w jakiejś części winą konwentowiczów) i kilka miejsc w Sleep Roomach za mało (czego właściwie nigdy nie da się przewidzieć), organizacja była na bardzo wysokim poziomie. Tak trzymać.

Chciałbym omówić teraz z grubsza kilka poszczególnych punktów programu. Jednym z najlepszych był niewątpliwie Cosplay, w którym brała udział cała masa ludzi. Stroje były świetne! Zobaczyć można było tam postacie między innymi z „Fullmetal Alchemista”, „Naruto”, „One Piece”, czy nawet samego Lorda Vadera (Vader rulez). Prowadzący był całkiem zabawny, więc wszystko do pewnego czasu było ok. Do pewnego czasu, ponieważ trochę się rozczarowałem, gdy dowiedziałem się, że nie będzie scenek. Za to Evil Cosplay (stroje z byle czego), choć krótki, nadrobił zaległości. Na drugim miejscu (mam czasem poczucie, że można by nawet na pierwszym) postawił bym Karaoke. Można było usłyszeć śmieszne wykonania, które doprowadzały ludzi do bólu brzucha, jak i poważne. Jedna konwentowiczka tak zachwyciła widownię swoim talentem wokalnym, że większość osób słuchało jej na stojąco i wołało o bis (który, a jakże, dostali). Bardzo ciekawym i wnoszącym wiele do naszego światka punktem programu była konferencja wydawców, a później spotkania z poszczególnymi wydawnictwami. Można było się dowiedzieć, jakie tytuły są w planach, a nawet podsunąć własny pomysł wydania konkretnego tytułu. Jak na razie wiadome jest, że do końca roku zostanie wydany „Fullmetal Alchemist”, a tytuły, które podsunęli konwentowicze (czyli te rozważane, z czego bardziej prawdopodobny jest ten pierwszy) to „Berserk” i „Bleach”. Dyskusja właściwie zakończyła się na tym, że trzeba coś zrobić, żeby wieść o takim zjawisku jak manga i anime (w jego pozytywnym znaczeniu) dotarła do dużej grupy ludzi, a więc dobrze było by w jakiś sposób nakłonić ogólnodostępną telewizję do puszczania nieco ambitniejszych anime niż „Yu-Gi-Oh!” czy „Pokémon”. Przekazuję apel z tego wynikły do was, tych którzy to czytacie :) Jeśli macie (lub będziecie kiedyś mieli) jakieś wtyki w polskiej TV, walcie drzwiami i oknami o anime ;) Na reANIMation odbyły się przeróżne panele i konkursy – jedne gorsze, drugie lepsze. Do tych gorszych zaliczę z pewnością konkurs wiedzy o jRPG, który właściwie był (jak to skomentował podczas jego trwania ktoś z widowni) konkursem niewiedzy. Na około 50 pytań, padło może 5-6 poprawnych odpowiedzi (nie, to nie zawodnicy byli źli, ale pytania byłe szczegółowe aż do bólu!) Do tych lepszych z pewnością zaliczę konkurs lepienia z plasteliny Plastuś. Naprawdę, kupa śmiechu! (ach, ten Di(ld)tto) Najlepszym jednak w moim odczuciu był konkurs/turniej DDRa, który od początku do końca trzymał w napięciu. Miłym punktem programu był również pokaz Firestarter. Właściwie jedynym niewypałem, jaki zauważyłem była dyskoteka z teledyskami J-Music. Była tam straszna zamuła, połowa osób podpierała ściany, ktoś za mocno podkręcił basy przez co nic nie było słychać, prawie non-stop leciał japoński deathmetal (czy coś w tym rodzaju) itp., itd... A narzekali, że ludzie się nie bawią...

Bracia Elric z Evil Cosplay'u

W ostatni dzień już właściwie mało co się działo i wszyscy szykowali się do wyjazdu. W ten dzień ciekawy był jedynie Evil Cosplay (ta postać z „Di Gi Charat” wymiatała). Z terenu konwentu wyszedłem ze sporą grupką koło godziny 14 i udaliśmy się na przystanek autobusowy. Po jakimś czasie wreszcie podjechał i jakoś dostaliśmy się do środka (tłok był straszny!). Oczywiście Wojtek (tak, tak – to ja) jak zwykle zapomniał skasować biletu (jak zresztą gdzieś 1/4 konwentowiczów...), a tu nagle słyszymy jakże serdeczne „Bileciki do kontroli!”. Oj gorąco było, ale jakimś cudem (już mnie poprosił o pokazanie biletu) udało mi się wysiąść z autobusu na odpowiednim przystanku... Uff... Niestety nie wszyscy mieli tyle szczęścia, co ja. Później jakoś biegiem wsiedliśmy do pociągu i ziuuuu~ i już byliśmy we Wrocławiu (no... te ziuuu~ trwało jakieś 6 godzin ale to szczegół...).

Co jeszcze mogę powiedzieć o konwencie? Wszędzie, we wszystkim, co tylko możliwe, królował Zoltan! Ave Zoltan~! \m/ Czego mi brakowało na konwencie? Na pewno Copy Roomu. Co prawda było jedno stoisko z anime i AMVkami na CD ale to nie to samo... Oprócz tego chyba wszystko było jak najbardziej OK! Mam nadzieję, że wszystkie konwenty w Polsce wkrótce będą trzymały taki poziom, jaki zaprezentowała ekipa reANIMation 4. Polecam udać się na reANIMkę w przyszłym roku – ja na pewno będę! Tymczasem do zobaczenia na BAKA Y2K5! Soreja~!

Dodaj do:

Zobacz także

Powiązane tematy: reANIMation.

Nasze publikacje:

Z tą publikacją nie są jeszcze powiązane żadne sznurki.

Dodaj sznurek

Ocena

Wystawiać oceny mogą tylko zarejestrowani użytkownicy.

6,00/10 (5 głosów)

Komentarze

Ilość komentarzy: 33 dodaj

REKLAMA

[1] no tak

kage [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 19.08.2005, 08:38:52, oceny: +0 -0

:D jeżeli nie umiesz pisac, to kłamiesz! Recka napisana świetnie, może dla nieobecnych (kajać się! kajać!) o niczym to nie mówi... :) Nastepnym razem zwróć uwagę na dokładniejszy opis samych atrakcji.. pa