Recenzje: Przygody księcia Anala

Recenzja komiksu w stylu mangowym „Saihoshi” autorstwa Studia Kosen (Diana Fernandez, Aurora Garcia), wydanego przez Kasen Comics

(Mały słowniczek dla ludzi nieznających terminologii yaoi [są tacy?]
Seme – w mandze traktującej o miłości homoseksualnej partner dominujący, uke zaś to partner zdominowany, odpowiednik kobiety. Relacje te przeważnie nie zachodzą w prawdziwych związkach gejowskich… a jeśli tak, to jak myślicie, czy Tomasz Raczek to seme czy uke?)

Polski czytelnik powinien przynajmniej kojarzyć pierwsze, wydane u nas dzieło studia Kosen. „Garou-chan” było próbą pokazania polskim czytelnikom i rysownikom, jak tworzy się w stylu mangowym w Europie. Nie przypominam sobie, aby komiks o dziewczynie-wilkołaku odniósł oszałamiający sukces, ale na pewno popyt na prace dwóch zdolnych Hiszpanek był większy, niż na polskich rysowników. Wniosek ten wynika z faktu, iż trzy lata po debiucie Studia Kosen w naszej ojczyźnie, ukazało się ich drugie dzieło – „Saihoshi”. Pierwszy raz ujrzało ono światło dzienne w Hiszpanii, oraz równolegle w USA, za sprawą wydawnictwa Yaoi Press, tego samego, w którym publikują nasze rodaczki, Goku i Radittz.

Strona techniczna „Saihoshi” jest idealna. Nie zauważyłam w tekście żadnych rażących błędów, drukarnia spisała się na medal, w dodatku cieszy okładka, imitująca obwolutę. Brakuje jednak numeracji stron. W oryginale, „Saihoshi” było wydane jako dylogia, Polacy zaś dostali wersję łączoną, co w moim odczuciu jest o wiele lepszym pomysłem. Po pierwsze, ze względów ekonomicznych (cena dwóch komiksów, nawet o mniejszej objętości, wyniosłaby więcej, niż jednego), po drugie – estetycznych.

Jeśli chodzi o fabułę, jest nieco gorzej. Komiks osadzony w realiach fantasy, opowiada o narodzinach miłości dwóch niezbyt dopasowanych do siebie osób. Ich uczucie, jakżeby inaczej, wywodzi się z jednostronnej, ale wciąż nienawiści. Sastre, Strażnik Północy, zostaje wynajęty do eskorty księcia Anala… Tfu! Anela. Ze względu na skomplikowaną sytuację i niebezpieczną pozycję polityczną królestwa, książę decyduje, że podczas podróży jego miejsce w „orszaku” zajmie chłopiec do towarzystwa, Kaleth. Ten czuje miętę do księcia, książę do Sastre, Sastre, jako wzorowy Strażnik Północy ani myśli o porzuceniu dziewictwa i roboty. Zrezygnowanie ze stanowiska karane jest bowiem najwymyślniejszymi torturami. Jednakże, jak nietrudno się domyślić, serce nie sługa…

Postaci w komiksie mnogo, ale żadna z nich nie umywa się do Anela, niepoprawnego optymisty i erotomana. Autorki niestety nie wykorzystały potencjału tej osobistości, za to postawiły na nudnego do bólu, przeciętnego Sastre, który przypomina nieco Chada z „Bleacha” (a może tylko ja mam takie niezdrowe skojarzenia?). Jest jego wierną kopią nie tylko pod względem wizualnym, ale i mentalnym. Strażnik to silny, szlachetny, milczący byk, który przez wrogów idzie jak czołg i nie przejmuje się ranami. Ten zbiór samych zalet sprawia, że ciężko tego człowieka polubić. Nawet uke nie jest tak mdłe i miałkie, jak w większości produkcji spod znaku yaoi – Kaleth to tchórz i nerwus, a nie szlachetny, ale słaby i kobiecy osobnik, który tak samo chętnie jak dupę, odda własne życie w obronie przyjaciół. Reszta bohaterów to nieciekawi, ewidentni geje – strażnicy wzdychający do Anela, doradcy księcia, robiący maślane oczy do Sastre… Na kartach komiksu pojawia się tylko jedna kobieta, nie wypowiada ani słowa i ginie dość szybko. Gdyby nie ona, gotowa byłabym przysiąść, że komiks dzieje się w świecie pozbawionym dam.

Warto także wspomnieć o stroju, jaki nosi główny bohater. Szata ma specjalną dziurę, przez którą widać kaloryfer na jego brzuchu. Odsłanianie tak newralgicznego punktu jest nieco absurdalne, więc albo Sastre ma tak twarde mięśnie, że nie przebija ich ni miecz, ni strzała, albo po prostu chce, żeby ktoś jak najszybciej go wybebeszył…

Z mojego opisu mogłoby się wydawać, że komiks jest beznadziejny. Ratuje go jednak spora dawka humoru i dobre, jak na warunki europejskie, rysunki. Dziwię się, że w Polsce przeszedł bez echa – wcale nie jest gorszy od większości produkcji z gatunku yaoi, które znam (a znam sporo). Reprezentuje po prostu bardzo przeciętny poziom, a przeciętny, nie oznacza zły. „Saihoshi” da się czytać, oczywiście. Ale niezbyt jest co o tym pisać. Ciężko mi znaleźć pretekst do plucia jadem, jak i wybitną zaletę, która dałaby mi natchnienie do układania pieśni pochwalnych. Gdybym nie była obeznana w temacie yaoi, mogłabym napisać epos o beznadziejności SSP