„Kanokon” — cień dobrej produkcji

Pewnie niejeden fan animacji twierdzi, że wszystko co widział stało na dobrym poziomie, że było warte czasu poświęconego na oglądanie. Niedawno sam do tej grupy mogłem się zaliczyć. Dobrą passę przerwała w moim wypadku seria „Kanokon” — anime powstałe dzięki studiu Xebec, na podstawie powieści Katsumi Nishino o tym samym tytule.

Co za dużo, to niezdrowo

Pierwsze spotkanie Chizuru i Kōty

Każda okazja jest dobra na obejmowanie i przytulanie

Konfiguracje obściskiwaczy też są dowolne

Nagłówek tego paragrafu dobrze opisuje wartość merytoryczną opisywanej produkcji. Czasy współczesne, jakieś miasto, liceum i jego uczniowie — to już znamy. Część uczniów to tak naprawdę yōkai (demony, duchy) w ukryciu, a część to typowi zjadacze chleba, którzy w dodatku nie mają pojęcia z kim, a raczej z czym „sąsiadują” w klasach. Akcja startuje kiedy w mieścinie pojawia się nowy uczeń — zwie się on Kōta Oyamada i z wyglądu, z głosu oraz z zachowania przypomina raczej dziesięciolatka, niż osobę mającą rozpocząć pobieranie nauk w szkole średniej. Co więcej, jest też bardzo nieśmiały i sentymentalny — kiedy tylko może, wraca myślami do swojego domu na wsi, gdzie zostawił między innymi ukochanego dziadka. Idąc na swoje pierwsze zajęcia spotyka na moście Chizuru Minamoto. To pociąga za sobą naprawdę wiele konsekwencji, gdyż ta zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia. Chizuru jest drugoklasistką, ale raczej niezbyt przykłada się do zajęć lekcyjnych. Bardziej przypomina modelkę niż studentkę (ma na tyle wyostrzone kobiece cechy, że niejaka Pamela widząc ją zaczęłaby myśleć o samobójstwie). Co więcej, jest zupełnym przeciwieństwem Oyamady — jest bardzo pewna siebie i swojej urody, momentami absolutnie bezwstydna, można powiedzieć nawet, że nieokiełznana. Chizuru chodzi wszędzie za obiektem swego pożądania i wszędzie widzi okazję, aby zdjąć ubranie (nie tylko swoje). Tym sposobem szybko demaskuje się: dla chłopaka staje się jasne, że prześladująca go dziewczyna w rzeczywistości jest lisim demonem. Trzeba nadmienić, że żaden yōkai z liceum nie jest agresywny w stosunku do zwykłych ludzi.

Producenci od razu wyjaśnili rolę Oyamady w anime — bo nie ma co ukrywać, że jego osoba jest wyjątkowo nudna. Kōta czule całując Minamoto łączy się z nią (dosłownie) i tak powstaje jedna superpostać, która jest zdolna łoić tyłki wszystkich napotkanych wrogów. Zdarza się to nader często, bo spokojnie tu nie jest i co jakiś czas zjawia się kolejna tajemnicza i potężna (w jakiejś dziedzinie) persona, praktycznie zawsze mająca jakiś niedokończony interes albo z Minamoto, albo z Oyamadą. Krótko mówiąc 75% fabuły (w zaokrągleniu) sprowadza się do formuły dziwna miłość + źli kolesie, których trzeba pokonać.

Żeby widz nie zasnął za szybko, ekipa dołożyła także kilka innych postaci, z nich wszystkich można wyłuskać cztery konkretne: brata Chizuru — Tayurę (dość bezbarwny, jego działania nie przynoszą praktycznie żadnych zwrotów akcji), jego uochaną, czyli Akane Asahinę (przewodnicząca klasy, do której chodzi Kōta; uwielbia naukę, nienawidzi lubieżników) oraz Nozomu Ezomori (w zasadzie trzecia najważniejsza bohaterka „Kanokonu”; rywalizuje z Chizuru o Oyamadę i jest wilczym yōkai). Ezomori w pewnej chwili „podpina” się pod główne wydarzenia, stając się nieodłączną częścią pierwszego planu, podobnie jak czwarta postać, o której jeszcze nie wspomniałem, a mianowicie przyszywana matka Chizuru, Tamamo. Tamamo prowadzi ze swoją córką dziwną grę o względy Kōty — być może chodzi jej o wzmocnienie więzi pomiędzy parą licealistów, ale nie można być tego całkowicie pewnym, a to z tego względu, że romantyczna komedia przerodziła się tutaj w dziwną chimerę.

Brunetki, blondynki, ja wszystkie was dziewczynki...

Wyciskacz łez? Nie bardzo!

Dziwna chimera

W zasadzie nie będzie pomyłką napisanie, że każdy pedofil znajdzie w „Kanokonie” coś dla siebie. A wszystko przez głównego bohatera, Oyamadę. Jak wspomniałem na początku, nie przypomina on niemal w ogóle osoby na poziomie liceum. Zachowuje się i wygląda na ucznia szkoły podstawowej. Jego przesłodzony wygląd i niewinny głosik w zestawieniu z pewną siebie Chizuru, której wchodzi pod pachę, nie jest niczym romantycznym. A to jeszcze nic, przecież wygląda na to, że Tomomo też ma na niego ochotę.

Realizm to pojęcie tutaj nieznane. Słowo „sztampowość” za to pasuje tutaj jak ulał — Minamoto klei się do swojej miłości zawsze i wszędzie, a jak nie może, to rozpacza jakby się świat walił. W przerwie między tuleniem i innymi formami opieki zjawiają się wspomniane wcześniej czarne charaktery, których celem jest rozbicie związku głównych bohaterów. Bum, trach i nemezis wyciąga zbawienne dla kontynuacji fabuły wnioski i koniec odcinka.

Twórcy w pewnym momencie postanowili jeszcze bardziej zwiększyć tajemniczość w serii, bo pod jej koniec zjawia się nieznana nikomu dziewczynka i jej odporny na wszystko ochroniarz. Małolata oczywiście wygląda w pełni niewinnie, nosi nawet przy sobie pluszowego misia, a jej charakter zupełnie temu przeczy, bo to biedactwo myśli o mordowaniu i planuje kolejne sprawdziany dla Minamoto i Kōty (którego nazywa braciszkiem). Co z tego wyniknie? — tego na ekranie na razie nie powiedziano.

Na razie...

Na tę chwilę statystyka wyglądają następująco: emisja pierwszej serii miała miejsce od kwietnia do czerwca 2008, a odcinków jest 12. Producenci zostawili sobie przysłowiową furtkę — fabuła nie została zakończona, a wręcz poszerzyła się o motyw wyżej wymienionej dziewczynki. Nie będzie zatem wielką niespodzianką jeśli w tym lub kolejnym roku zostaniemy uraczeni kontynuacją serii.

Ostatnie gwoździe do trumny

Projekty postaci są, jakby to ująć… do kitu. Są momenty, kiedy wydają się klockowate i kanciaste i gdyby nie przyzwoite tła to od strony wizualnej seria prezentowałaby się naprawdę marnie. Udźwiękowienie podobnie: minus za niekiedy źle dobrane głosy (istotnych bohaterów) i plus za muzykę. Podsumowanie kwestii technicznych wychodzi pół na pół — za mało, by ocenić tę animację pozytywnie.

Na tym zakończę opis serii bo nie chcę nikomu psuć katorgi z oglądania tego anime. Pora zatem na podsumowanie. Mnie „Kanokon” nie podobał się, popsuł moją dobrą passę w doborze oglądanych tytułów, zostawił bez żadnych konkretów po ostatnim epizodzie i co najważniejsze, nie ma w nim nic wartego zapamiętania. Ani to zabawne, ani nie wpłynęło na śluzówkę oka. Polecam każdemu, kto chce aktywnie uprawiać ascezę i osiągnąć w szybkim tempie nirwanę.