Recenzje: Anime+ #1

Przyznam sam, bez bicia, że pierwszy numer MANGAzynu na tle nowego Kawaii także mnie zainteresował i znęcił, by go kupić. Tylko pierwszy. Wiemy wszyscy, co było potem i kto wyszedł z walki na rynku pism o wiadomej tematyce zwycięsko, udowadniając lepsze wyczucie rynku. Wiemy też już, jak nie powinno wyglądać pismo o mandze i anime przeznaczone dla (nieco) starszego odbiorcy – mało treści, spoilery, natchnione zwierzenia autora tekstu o jego problemach z płcią przeciwną to nie jest to, co skusi potencjalnego czytelnika do kupna.

Pomijając płacz i lament wśród zatwardziałych w swych przekonaniach fanów upadłego MANGAzynu, dobrze się stało – pomyślałem. Ktoś, kto skusi się na zapełnienie luki rynkowej nowym periodykiem, nauczony błędami poprzednika, stworzy być może wreszcie porządny tytuł, po który nie wstyd będzie sięgnąć w saloniku prasowym czy poprosić szanowną panią kioskarkę. Dlatego też śledziłem szumne zapowiedzi nowego pisma. Owszem – sceptyzm mnie nie opuszczał, niemniej postanowiłem nie nastawiać się od razu „na nie” i zgodnie ze starym radzieckim porzekadłem: „Pażywiom, uwidim”, czekałem na efekt pracy redakcji A+. I co też ukazało się mym oczom 11 marca 2005 roku?

Rzec mogę od razu – wnioski z upadku MANGAzynu zostały wyciągnięte wybiórczo. Ba – po pierwszym przeglądnięciu nasuwa się jednoznaczne skojarzenie z (nie)świętej pamięci pismem, i to nie tylko u mnie. Właściwie gdyby nie fakt, że A+ wydają ci sami ludzie co Kawaii, pomyślałbym, ze Dżedaj znów powstał z grobu. Ale zacisnąwszy zęby zająłem się lekturą, pomny swych obietnic, by nie uprzedzać się do nowego produktu już na starcie.

...A raczej ułatwiałoby, gdyby było co czytać. Problem w tym, że mimo pozornie sporej objętości tekstów, pismo wystarcza na może ciut ponad godzinę lektury, i to przy czytaniu wszystkiego, łącznie ze stopką redakcyjną. Wiem, bo sam patrzyłem na zegarek przed sięgnięciem i po przeczytaniu A+. Nie naczytałem się zbyt wiele i wielce mi to nie odpowiada, bo płacąc za pismo, płacę za treść w nim zawartą, nie zaś za namiastkę treści. Temat okładkowy, czyli „Gunslinger Girl” to dwie strony, ale odliczywszy grafiki zapełniające większą cześć miejsca poświęconego na owe anime, dostaniemy tekst, który zmieści się bez problemów na jednej stronie A4, i to bez zmniejszania standardowej czcionki. Nie wiem, może to moje chore przyzwyczajenie, ale czy zagadnienia promowane na okładce czasopisma nie powinny być głębiej przeanalizowane i przejrzane? Tu zaś mamy art pisany jakby z szablonu – wstęp pisany boldem, małe wprowadzenie, śródtytuł, krótko o czym, śródtytuł, podsumowanie w czterech zdaniach. Oj, przepraszam, jest jeszcze jedna ramka z opisanym w kilku słowach P-90. Wiem, że w dzisiejszych czasach stawia się na zwięzły przekaz, bo wyrosło nam pokolenie Internetu, ale, na litość, z tekstu nie dowiedziałem się niewiele więcej, niż z etykiety chińskiej zupki Vifon. Czyżby słynne „Cztery tysiące znaków” Michia miało być wyznacznikiem, jak pisać teksty dla A+?

Podobnież sprawa ma się z resztą zawartości - chyba tylko „Gantz” otrzymał godziwą ilość miejsca w piśmie (zasłużenie zresztą). „Hiroszima” – manga, którą można uznać za jeden z kamieni milowych w historii komiksu – liźnięta po łebkach na jednej stronie. Pozostałe tytuły (w tym „GitS 1,5”) – więcej, lecz wciąż niewiele. Ja wiem, rozumiem i współczuję, ze miejsca nie tyle, ile by się chciało, a chce się wcisnąć jak najwięcej, bo w końcu A+ to kwartalnik, ale nie widzę w tym głębszego sensu. Lepiej postawić na ilość, czy jakość? Przy targecie, w który ponoć celuje pismo, odpowiedź jest przecież oczywista. Szacunek za wrzucenie cytatów z wypowiedzi autorów danego anime czy mangi, ale naprawdę, niedosyt straszny pozostaje po przeczytaniu każdego tekstu.

Poza recenzjami (czy też raczej zwiastunami recenzji) różnorakich tytułów odbiorcy mogą sobie pouczyć się japońskiego, poczytać o japońskiej muzyce, soundtrackach, książkach i reszcie tematów związanych z wspomnianą na okładce magazynu popkulturą. Czy my tego skądś nie znamy? Zaraz, zaraz – wkładka w środku pisma na nieco gorszym papierze, ichnie plakaty (których format i sposób wyjęcia z pisma zniechęcają do powieszenia na ścianie), ostatnie strony pisma poświęcone na wszystko, co nie jest anime i mangą plus do tego Galeria (tym razem z dossier prezentowanych autorów)... Ba, mamy nawet nową wersję michiowego Head in Jar (za którą powinienem swoją drogą pobrać jakieś tantiemy, bo byłem, jak mniemam, bezpośrednią inspiracją do powstałego felietonu. Na mniej niż 4000 znaków rzecz jasna). Ani chybi coś zmieniają w Matriksie, bo mam deja vu.

Aj waj, mój błąd – jest pewna nowość, którą można by nazwać jasnym punktem całości – 7 Samurajów. Krótkie spojrzenie na nowości rynkowe okiem siedmiu różnych postaci, znanych w mangowym światku. Panowie i panie tam zebrani lansują się na ostatnich sprawiedliwych i należy zaznaczyć, że wreszcie coś się z tytułów anime im nie podoba i zdarzy im się skrytykować jakąś pozycję. Myślałem, ze to nigdy nie nastanie i będę wiecznie skazany na czytanie, „jakie to wszystko fajne i w ogóle”, choć ma się wrażenie, ze czasem krytyka jest wciśnięta na siłę, byle pokazać, jakim się jest nonkonformistą.

Tu akurat kompresja informacji wychodzi na zdrowie, bo łatwiej poznać zdanie większej ilości redaktorów na temat danego obrazu. Tyle, ze lepiej by mi się widziało zamieszczenie takich krótkich opinii przy okazji dłuższej (podkreślam – dłuższej) recenzji. Miłośnik serii – tekst do machnięcia, reszta z loży szyderców – własne przemyślenia gdzieś w ramce obok. Pomysł sprawdzony, i w moim odczuciu – czytelniejszy. No, ale nie ja tam w redakcji siedzę.

Czy jeszcze coś? No tak – „Priest”. Szczerze? Po 32 stronach nie zachwycił. Taki „Pilgrim” Ennisa z domieszką „Deadlands” i nieco śmierdzący „Hellsingiem”. Chwilowo nie czuję się zachęcony do zakupu.

Na koniec – rzekome skierowanie do starszego czytelnika... Jeśli artykuł o specu od hentajów – Utatane, wplecenie w teksty ziomalskich odzywek oraz baaaaardzo buntownicze wtrącenie do recenzji „Gantz” „spieprzyć” oraz „dupa” mają być poziomem dojrzalszego odbiorcy, to zapewne każdy piętnastolatek (nie obrażając piętnastolatków, oczywista) poczuł się po lekturze A+ niezwykle dojrzale. Redakcjo – luz jest luz, ale nie nadużywać go należy, bo wychodzi z tego niesmaczna groteska. Dodam, że za bardzo lubicie słowo „fanservice”. Wiem, ze to teraz kul, trendi, stajli i glamur, ale fanserwis tu, fanserwis tam i się człowiek może nabawić alergii.

I to by było na tyle. Trudno orzec, czy Anime+ podzieli los MANGAzynu – kolejny numer za trzy miesiące, a po pierwszym numerze, jak już pokazał MZ, trudno przewidzieć dalsze losy. Cóż, raz jeszcze posłużę się „Pażywiom, uwidim”. I idę spać. Dobranoc. Dziękuję za uwagę.

(tekst powstały przy Chemicznych Braciach, w godzinach wczesnoporannych, na znaków 7841, licząc ze spacjami)

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Anime+ #1

Grisznak [*.satfilm.net.pl], 12.03.2005, 14:43:48, oceny: +0 -0

Zgadzam się właściwie z tym co powyżej napisano. Niewiele nowego, gdyby wycisnąć teksty to okazało by się, że w dużej części zostanie woda.
Dorzuciłbym do zarzutów kiczowate, różowe tła ( czerń, biel i róż to nienajlepsze zestawienie, co ? ). Ktoś tam tłumaczył, że w Japonii różowe jest cool. Ale czy my aby mieszkamy w Japonii ? Nie wszystko co stamtąd musi być od razu ekstra.
Skomentowałbym jeszcze dział ( jedna strona ) o j-music. Czułem się, jakbym słuchał jakiejś hip hopowej nawijki. Miało być niby pismo dla dojrzałych...
Po "Priest" też oczekiwałem więcej, może i to nie jest zły tytuł ale nie pasuje do tego typu publikacji. Nie lepiej byłoby poszukać czegoś któtszego co można by publikowac epizodami ?
Trzy miesiące to dużo, może przez ten czas czegoś się nauczą.