Recenzje: Asterix na Olimpiadzie

Recenzja filmu „Vexille” z elementami relacji z przedpremierowego pokazu w Cinema City Katowice

Vision wraz z Cinema City sprawili fanom anime miłą niespodziankę, organizując przedpremierowy pokaz „Vexille” w pakiecie z bliźniaczym technicznie „Appleseedem”. Pomimo głupiej pory (gdy projekcja dobiegała końca, komunikacja miejsca kończyła już swoją szczytną służbę, a asfalt zwijano na noc), na projekcje przybyło liczne, ponad 40-osobowe grono. W tym nawet kilka kobiet. Projekcje odbyły się bez większych wpadek (nie licząc spóźnionego włączenia dźwięku przestrzennego na „Appleseedzie”), a jedyne skargi publiki dotyczyły wymogu opuszczenia sali pomiędzy projekcjami. Niestety, tak to już jest: bilety na następny seans trzeba sprawdzić, salę sprzątnąć, a i publiczność obok sklepiku z popcornem przegonić, a nuż się skuszą. Więc, drodzy współoglądacze-marudy, rzucanie się z zębami na dziewczyny z obsługi i robienie im przykrości było naprawdę zbędne. A fe.

Wizualnie

Pokaz stanowił doskonałą możliwość doświadczenia w kinowych warunkach skoku, jaki dokonał się w technologii cellshadingu od czasów „Appleseeda”. A dokonał się spory. Twórcy wycofali się rakiem z plastikowych, fosforyzujących postaci, które straszyły w „Appleseedzie”, na rzecz dosyć ciekawej hybrydy — postaci renderowanych w 3D z wymuszeniem ostrego cieniowania charakterystycznego dla celuloidu. Powstał z tego dziwny, płasko–trójwymiarowy twór. Dlaczego dziwny? Bo płaskie z trójwymiarowym naturalnie się gryzie, i wychodzi z tego coś jak świnka morska — ani to świnka, ani morska. Na szczęście animatorzy zamiast usiłować znaleźć stały kompromis pomiędzy obydwoma stylami, wykorzystali ich antagonizm jako kolejny środek artystyczny. W zależności od sytuacji, animacja jest bardziej 3D lub bardziej płaska. Raz ma się wrażenie, że ogląda się „Final Fantasy Advent Children”, za chwilę, że „Ghost in the Shell”, po chwili, że oba na raz. Takie przeciąganie liny pomiędzy trójwymiarowym, a płaskim trwa cały film i, o dziwo, wygląda nieźle. W porównaniu z „Appleseedem” — bosko. Silną stroną „Vexille” są tła. O ile przy postaciach widać ciągłą walkę stylów, to tła i otoczenie prezentują się doskonale, zwłaszcza w kinie. Płynność animacji postaci także poprawiono, więc przy szybszych momentach oko nie gubi się na ekranie. Do poprawki natomiast pozostaje mimika postaci, która czasem mocno kuleje, oraz niektóre efekty (fale na brzegu, dym papierosa). Ale to drobiazgi. Wizualnie „Vexille” jest ładny, ciekawie rozwiązany i warto go zobaczyć, zwłaszcza na dużym ekranie.

Fabularnie

Zaczyna się świetnie. Ciekawa koncepcja przyszłości, klasyczny, acz niebanalny, motyw wpływu cybernetyki na ludzkość, androidy, polityka, trochę czułości, mechy, a całość okraszona szybką i efektowną akcją. Sam miodzik. Aż tu nagle — DUP! — i fabuła upada, by się już nie podnieść. Zupełnie jakby scenarzysta nie miał konceptu, jak pchnąć fabułę dalej, i w ramach poszukiwania inspiracji zarzucił sobie jakiegoś draga, „Mad Maxa” do oglądania, „Diunę” do czytania oraz kilka godzinek przy plejce z „Final Fantasy VII”.

Mr śjvngn jvryxvrw v znłrw cbyvglxv benm mebobglmbjnalpu bqqmvnłój fcrpwnyalpu mbfgnwrzl cemravrfvrav qb Wncbavv (cemlcbzvanz — mnbcngehwąprw pnłl śjvng j gbjnel v grpuabybtvr anwjlżfmrw xynfl), xgóen wrfg xnjnłrz wnłbjrw chfglav, cb xgóerw cnłęgnwą fvę zrgnybjr pmrejvr. Yhqmvr żlwą j fyhzfnpu bgbpmbalpu zherz mncbebjlz, hemąqmnwą fbovr cb chfglav łnmvxbjr enwql m pmrejvnzv v xenqaą m avpu pmęśpv qb ohqbjl xbyrwalpu łnmvxój. Anq pnłbśpvą gemlzn cvrpmę bqvmbybjnan jvryxn xbecbenpwn, genxghwąpn Wncbavę wnxb fjów celjngal ynovelag qyn fmpmheój v fxłnqnwąpn fvę j mnfnqmvr m cvrcemavęgrtb anhxbjpn v wrtb łlfrtb cemlqhcnfn j tneavghemr v bxhynexnpu. J fyhzfnpu angbzvnfg tavrźqmv fvę ehpu bcbeh v xahwr wnx mebovć xbecbenpwv xhxh. Pnłl gra boenm Wncbavv cnfhwr qb jpmrśavrwfmrw pmęśpv svyzh wnx śjvavn qb fvbqłn v, pubć zn wnxvrś gnz cemrfłnavr, bfgemrżravr pml tłęobxą nyhmwę, gb cfhwr avrźyr mncbjvnqnwąpl fvę svyz. Nxpwn gnxżr mjnyavn. Cemlfcvrfmn bq pmnfh qb pmnfh, nyr wrfg pbenm tbefmn, zavrw rsrxgbjan v tłhcvn. J svanyr znzl jlśpvt xhgreabtvpu, xgóel jmohqmvł an fnyv snyę śzvrpuh v fgnabjv qbfxbanłr cbqfhzbjnavr snohłl. Tql mbonpmlpvr an rxenavr żneójxę v zhpul, gb manpml, żr gra yrcfml svyz fvę fxbńpmlł.

Dźwiękowo

Muzyka jest dobra, ładnie komponuje się z animacją, nie wybija się ani nie przeszkadza (co w wolnym tłumaczeniu oznacza, że recenzent skupił się na innych kwestiach niż podkład dźwiękowy). Film głównie cieszy oko, reszta oprawy tylko wieńczy dzieło.

Mechapancernie

„Vexille”, przynajmniej w części pierwszej, to kino pancerzy osobistych i mechów. Mechadesign jest poprawny, miejscami nawet ładny. Wyszkoleni ludzie w pancerzach osobistych są w stanie wyczyniać cuda, znosić wszelkie przeciążenia i trafiać z broni krótkiej w odległe cele wielkości pięści. Maszyny natomiast są statyczne, powolne, głupie, i, choć to rok 2077, ich skuteczność opiera się głównie na szybkostrzelności i ślepym szczęściu. Ogólnie — wszystko zgodnie z prawami anime.

Podsumowanie

Czy warto było się wybrać? — warto. Jak macie chwilę czasu i parę złociszy w kieszeni, to gnajcie do kina, bo nie sądzę, by grali „Vexille” zbyt długo, a ze względu na przewagę wartości audio–wizualnej nad fabularną, to lepiej przeznaczyć kasę na projekcję w kinie, niż na płytę DVD. Animacja jest dosyć nowatorska i warto ją zobaczyć na wielkim ekranie. Po fabule spodziewajcie się kawałka dobrego kina w klimacie GitS–a oraz kawała nieco słabszego, w zupełnie innym stylu, i o klasę niżej.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Asterix na Olimpiadzie

Vulcan [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 21.03.2008, 18:26:43, oceny: +0 -0

Krótko i treściwie.