Recenzje: Fajna obsadka za 5 złotych, czyli „Kurs rysowania mangi”

Chciałabym serdecznie podziękować Mikku za to, że użyczyła mi swojego egzemplarza i pozwoliła rozdziewiczyć ołówek.

Jakiś tydzień temu przez nasze małe poletko fandomowe przetoczyła się burza zasiana przez wydawnictwo Hachette; burza, której nadano wdzięczne imię „Kurs rysownia mangi”. Mając życie poza siecią i telewizją, zainteresowałam się faktem pojawienia się pierwszego numeru dopiero w sobotę, czyli o całe trzy dni za późno. Jak poinformowała mnie uprzejmie sprzedawczyni w kiosku: „Zeszło jej już pierwszego dnia”.

Od czego są jednak przyjaciele! Dzięki zawsze czujnej Mikku, dostał się w moje ręce pierwszy numer „Kursu...” z jeszcze nierozpakowanymi przyborami. Przekazała mi swój „Kurs...” z prośbą, żebym wypowiedziała się, co na jego temat myślę.

Na pierwszy numer składają się: książeczka z kursem; ulotka, jak korzystać z książeczki z kursem; ulotka o prenumeracie i najważniejsze — prezenty.

Sama treść kursu nie pozostawia wiele do życzenia (w przeciwieństwie do tłumaczenia, o czym później). Sposób rysowania postaci jest standardowy, chociaż sam styl rysowania jest dużo ładniejszy i przystępniejszy niż w sztandarowej pozycji Waneko „Jak powstaje Manga?”. Chciałoby się rzec wręcz, że ma dokładnie te wszystkie cechy, z którymi osobie niewtajemniczonej kojarzy się manga: duże *khe* oczy, ładne buzie i sailor fuku. Przyjemnie się na to patrzy i zapewne równie chętnie kopiuje.

Dawane rady czasem wydają się oczywiste, ale dla osoby rozpoczynającej swoją przygodę z rysowaniem, często będą nieocenione. Niektóre wskazówki mogą się wydawać śmieszne (np. „osoby praworęczne powinny rysować usta od lewej do prawej, a leworęczne na odwrót”), a czasami niedopowiedziane, co jednak można wybaczyć biorąc pod uwagę prawdopodobną grupę docelową i ogólny poziom kursu. Co prawda spotkałam się już z głosami, że rozpoczęcie kursu od rysowania całej postaci jest rzuceniem na głęboką wodę, jednak nie oszukujmy się — od tego zaczyna się praktycznie każdy kurs.

Trzeba pamiętać, że czasopismo nie dotyczy tylko i wyłącznie rysowania, ale i tworzenia mangi. Tak więc, oprócz rysowania „krok po kroku” znajdziemy też pokrótce przedstawione zjawisko japońskiego komiksu (nie tylko dla dzieci!), kilka słów na temat Japonii, a także rady dotyczące pisania scenariusza i kilka stron do uzupełnienia swoimi pomysłami.

Jak wszystkim wiadomo, recenzowany kurs jest przedrukiem dzieła twórców japońskich, więc należy wpleść kilka słów na temat tłumaczenia zrobionego przez Galla Anonima

Zanim ktokolwiek z drogich czytelników zwróci mi uwagę, że „się czepiam”, wyjaśnię, dlaczego się czepiam. Przede wszystkim jest to kurs uczący rysowania — wskazanym by było, aby używano właściwej terminologii z dziedziny, której ten kurs dotyczy. Te błędy w znacznym stopniu obniżają jego wartość jako pomocy naukowej i zdecydowanie negatywnie wpływają na ogólny odbiór przez osoby, które już coś wiedzą i umieją. Nie wspominając nawet o tym, że kiedy kursant wybierze się do sklepu plastycznego z zamiarem nabycia materiałów, dużo łatwiej będzie mu się dogadać z obsługą, jeśli dokładnie określi, co chce. Jeśli ma się natomiast czegoś uczyć od początku — niech chociaż robi to dobrze.

Gdyby recenzowany kurs składał się tylko z wyżej opisanych elementów, byłby to produkt średni. Co zatem pchało ogromne rzesze fanów do wykupienia nakładu w przeciągu jednego dnia? Oczywiście prezenty, bo przyznajmy — wszyscy jesteśmy gadżeciarzami. Z pierwszym numerem otrzymujemy buteleczkę czarnego tuszu „chińskiego”

Zacznę od tego, co zaskoczyło mnie pozytywnie: obsadka wygląda interesująco — posiada gumowe zakończenie do wkładania stalówek w formie dwóch okręgów, gdzie możemy umieścić praktycznie wszystkie typy stalówek bez potrzeby posiadania kilku obsadek. Jest przyjemnie wyprofilowana i trzyma się ją bardzo wygodnie, w porównaniu z typowymi drewnianymi. Natomiast tusz ma nieco wodnistą konsystencję, przez co trudniej kontrolować ściekanie ze stalówki i nieco bardziej śmierdzi, ale poza tym nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle zwykłego tuszu kreślarskiego i też zaliczam go na plus.

Z drugiej strony natomiast mamy pozostałe dodatki: ołówek, podobno 4B, okazał się twardszy od typowego 2B; gumka — plastikowa, twarda, nieprzyjemnie jeździ po papierze i przede wszystkim nie kruszy się, przez co niesamowicie brudzi się jej powierzchnia i już po chwili trzeba ją czyścić, żeby nie rozmazywała ołówka. W całym zestawieniu najgorzej wypadają stalówki — niechlujnie wykonane, z powyginanymi noskami. Okrągła okazała się mieć niezaklepany szew, przez co nie mogłam je wyciągnąć z obsadki

Porównałam te stalówki z podobnymi, kupionymi na sztuki w sklepie dla plastyków. Po sprawdzeniu różnych wariantów, zdecydowanie polecam zrobić sobie spacer (dla zdrowia) i dokonać zakupu osobiście wybranych egzemplarzy stalówek, gdyż wypadają dużo lepiej.

Przez cały czas zastanawia mnie, komu właściwie mogłabym polecić ten kurs. Wydaje się on celować w grupę początkujących 12-14-latków

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Fajna obsadka za 5 złotych, czyli „Kurs rysowania mangi”

anel [*.neoplus.adsl.tpnet.pl], 15.09.2009, 09:28:54, oceny: +0 -0

kupilam pierszy i drugi nr ale okazalo sie ze to badziewie i nie mam zamiaru kupowac reszty i to jeszcze za taka cene