Konwenty: PAczka wspomnień z PAconu

Po konwentowo kiepskim roku 2008, zrobiłem sobie rok przerwy. Częściowo z własnej woli, częściowo zmuszony okolicznościami — z dwóch konwentów, na które planowałem się udać w roku 2009, jeden odwołano, a drugi przesunięto na niepasujący mi termin. Summa summarum, nie licząc PierniCONu, PAcon był pierwszym konwentem od czasów Mokonu, na którym się pojawiłem. Nauczony doświadczeniami z poprzedniej stołecznej imprezy, tym razem nie robiłem sobie żadnych nadziei. Jechałem na konwent zakładając, że będzie co ma być, zwłaszcza, że sam konwent, niereklamowany szczególnie intensywnie, nie zapowiadał się w żaden sposób przełomowo.

Podróż mangowym autobusem z Dworca Centralnego (w jakichś 70 procentach wypełnionym osobami jadącymi na konwent), choć długa, bo licząca niemal czterdzieści minut, przebiegała w miłej atmosferze, za którą tutaj, korzystając z okazji, dziękuję grupie dziewczyn z Białegostoku (...bo moje szczęście to Białystok). Samo dotarcie na konwent było banalne — po wyjściu z autobusu wystarczyło się odwrócić i szkołę mieliśmy przed oczami. Szczególik, a cieszy, biorąc pod uwagę, że zdarzały się sytuacje, kiedy dotarcie na konwent wymagało sprawności typu „orientacja w terenie” lub „orientacja na zadupiu”. Zaskoczyło mnie natomiast to, że pod zamkniętymi drzwiami szkoły koczowała spora grupka osób. Okazało się, że uczestnicy wpuszczani są grupami po sześć osób. Można to zrozumieć, zima, śnieg, mróz, więc otwarte non stop na oścież drzwi mogłyby zmienić PAcon w IgloCon. Inna sprawa, że w żaden sposób nie zajęto się czekającymi, kto się dopchał, ten wchodził szybciej. Obsługa na kasach była szybka i sprawna, każdy otrzymywał informator, mapkę i smycz z identyfikatorem oraz przypinką. Tu kilka uwag. Po pierwsze, ze wszystkich typów identyfikatorów, smycze są bez wątpienia najwygodniejsze i mam nadzieję, że staną się już standardem. Rozpiska atrakcji na drugiej stronie mapki mogłaby być z kolei większa, gdyż nawet w okularach miałem trudności z doczytaniem się tam czegokolwiek. Na szczęście wszystkie niezbędne informacje zawierał profesjonalnie przygotowany informator.

Szkoła… Niezła, choć raczej pasująca na konwent mniejszych rozmiarów. Idealnie zmieściłoby się do niej tak 300-400 osób, niestety, około 600-700 konwentowiczów, którzy obecni byli pierwszego dnia, sprawiło, że panował tłok, zwłaszcza w newralgicznych punktach (przejścia, korytarze), a na popularniejsze atrakcje trzeba było przychodzić wcześniej, żeby załapać się na miejsce w sali. Dało się to szczególnie odczuć podczas cosplayu — niezbyt duża sala gimnastyczna pękała w szwach, co sprawiło, że wiele osób (w tym piszący te słowa) postanowiło sobie darować tę atrakcję. Wciąż robi na mnie wrażenie ilość stoisk, jaką dziś można obserwować na konwentach. Kiedyś wystarczył im jeden korytarz, dziś zajmują one (tak jak zauważyłem na PAconie) dwa korytarze i wielki hall. Mam nawet wrażenie, że jest ich za dużo, a jednak na warszawskim konwencie kilku wystawców, zwykle obecnych, zabrakło. Pozostając przy kwestiach związanych z budynkiem — wymienić warto toalety. Co prawda, były koedukacyjne, ale za to czyste i z regularnie dostarczanym papierem toaletowym. Może to i dziś już norma, ale wciąż warto to doceniać, zwłaszcza, jeśli ktoś pamięta np. ubikacje na DOJIconie 5. Do samego rozplanowania sal większych zastrzeżeń nie mam, całe drugie piętro przeznaczono tylko na sale sypialne, które lepiej lub gorzej pomieściły gości.

Pochwalić organizatorów wypada za zorganizowanie konferencji prasowych z niemal wszystkimi krajowymi wydawcami mangi (zabrakło tylko Egmontu, a Anime Gate mimo zapowiedzi nie przyjechało). Dzięki temu można było poznać plany wydawnicze i zadać pytania przedstawicielom. Dziwi mnie trochę fakt, że z tej ostatniej sposobności korzystało względnie niewiele osób, przez co niektóre z konferencji zostały zdominowane przez kilku tych samych uczestników. Szkoda, że nie pojawili się także przedstawiciele dwóch pozostałych magazynów mangowych — „Kyaa” i „Arigato”, gdyż spotkanie z redakcją „Otaku” zaliczam do udanych. Tak czy owak, cieszę się, że wrócono do tradycji spotkań wydawców z fanami i mam nadzieję, że przynajmniej raz na rok na jakimś konwencie będzie można w takich konferencjach uczestniczyć. Jeśli jeszcze dołączą przedstawiciele pozostałych wydawców anime (pobożne życzenie…) i magazynów, to będzie super. Gwoli ścisłości — najlepiej, pod kątem przygotowania, ocenić muszę chyba konferencję Hanami.

Co do pozostałych atrakcji — miałem okazję być na kilku panelach, które oceniłbym wysoko (zaliczam tu m.in. panel „Cenzura w mandze i anime”, czy „Dlaczego nie opłaca się wydawać yaoi?”). Zastanawia mnie natomiast jedno — czy dziś da się prowadzić panel „na poważnie”, nie sypiąc z rękawa żartami? Może to traf, ale tak się złożyło, że niezależnie od tematu, wszystkie panele na PAconie, na których miałem okazję być, prowadzono „z jajem”. Nie, nie narzekam, rozumiem, że ludzie tak lubią. Wystarczy włączyć którąkolwiek z dużych rozgłośni radiowych, aby się o tym przekonać. Nie chcę, póki co, wysuwać daleko idących wniosków, w tym miejscu obiecuję, że na kolejnym konwencie postaram się odwiedzić większą ilość paneli i dopiero wtedy pokuszę się o jakieś głębsze refleksje na ten temat — albo i nie. Większość atrakcji odbywała się w terminie, a jeśli miały miejsce opóźnienia (vide karaoke), to nie były one znaczne (poza tym, można było posłuchać Dajmosa śpiewającego Abbę). Z atrakcji wartych uwagi i godnych wspomnienia — „Milionerzy”, „Plastuś” a także premiera „Why so Serious? 2” (warto było czekać).

Cieszę się, że wyposażenie typu ekran + projektor na salach panelowych jest już normą. Jeszcze trochę, a może staną się nią także laserowe wskaźniki. Ciut gorzej było z salą konsolową — raz, że była bardzo mała, dwa, że skromnie wyposażona. Nintendo Wii, konsola wręcz stworzona z myślą o tego typu imprezach, stała w kącie przy małym telewizorze, zaś dwie plazmy okupowane były przez fanów bijatyk. Umieszczenie na tak niedużej przestrzeni gier muzycznych dodatkowo komplikowało sprawę (strach pomyśleć, co by było, gdyby tam jeszcze doszedł „Singstar” albo „Guitar Hero”). Dobrą konwentową praktyką staje się natomiast obecność sali dla fotografów, której i na PAconie nie zabrakło. Nie było natomiast magazynu dla wystawców, toteż ci, którzy zostawali na drugi dzień, a mieli więcej towaru (jak Waneko czy Studio JG), byli zmuszeni zostawić zapakowane kartony na noc na stoiskach. Z tego, co mi wiadomo, nic nie dostało nóżek i nie wywędrowało (jak kiedyś, kilka ładnych lat temu, pewien głośnik). Pochwalić też mogę obsługę barku, dzięki której w każdej chwili można było coś zjeść i wypić. Dodatkowo organizatorzy załatwili konwentowiczom rabat w okolicznej pizzerii. Spotkałem się natomiast z narzekaniami na dystrybucję nagród — osobiście uważam, że idea, którą PAcon wykorzystywał (nagrodami są punkty, za które w sklepiku kupujemy nagrody) jest słuszna. Kwestią do rozwiązania jest przełożenie wartości na ilość — tu ponoć były problemy.

Z innych obserwacji — kończy się nam chyba era „Naruto”. Wśród przebierańców nie zauważyłem nikogo z charakterystycznymi opaskami (choć nie wykluczam, że ktoś był), a wszak nie tak znowu dawno dominowali oni na konwentowych korytarzach. Co będzie następne? Nie pokuszę się o proroctwo, marny ze mnie Nostradamus, zauważalna jest natomiast popularność postaci z „Bleach”, „Code Geass” i „Vocaloid”. Konwentowicze zachowywali się spokojnie, żadnych incydentów nie odnotowałem, choć wąskie korytarze nieraz się korkowały. Jak wspomniałem wyżej, pierwszego dnia było tłoczno, dopiero pod wieczór, gdy zaczęli się wykruszać posiadacze jednodniowych wejściówek, zrobiło się nieco więcej miejsca (z danych organizatorów wynika, że zostało około 500 uczestników). Tłoku i spania gdzie tylko się da nie było, choć sleepy były pełne — zmieściły uczestników niemal na styk. Mimo wyraźnego zakazu w regulaminie, dość powszechne było bieganie po konwencie z pistoletami ASG i robienie sobie zdjęć z bronią białą na korytarzach i w salach. Nie odnotowałem natomiast śladów alkoholu i papierosów.

Generalnie, było dobrze. Nie wybitnie, nie rewolucyjnie, ale po prostu dobrze. Organizatorom udało się uniknąć wpadek, program atrakcji odpowiadał temu, co można było znaleźć w opisie, a i ludzie nie narzekali (a przynajmniej do mnie echa narzekań nie dotarły). Oceniłbym PAcon na solidną czwórkę, od siebie dodając plusa, za fakt, że ów warszawski konwent przywrócił mi ochotę jeżdżenia na mangowe spędy. Pewnie, da się lepiej, ale zaręczam, da się też dużo, dużo gorzej. PAcon to fachowa robota, o której pewnie zbyt długo pamiętać się nie będzie (gdyż w pamięci głównie zapadają imprezy szczególnie udane lub nieudane), ale powiem szczerze — to dobra wróżba na nadchodzący rok. Oby każdy tegoroczny konwent prezentował przynajmniej taki poziom. Tego życzę sobie jak i wam.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: PAczka wspomnień z PAconu

hellboi [67.159.44.*], 10.02.2010, 22:20:50, oceny: +0 -14

Konwent jak każdy inni ostatnimi czasy. Brakuje tego czegoś z moich czasów.