Rewolucjonistka Utena

Do „Rewolucjonistki Uteny” nie mogę nie podejść emocjonalnie; pozycja ta zachwyciła mnie samymi rysunkami, które zostały zamieszczonymi w 38 numerze magazynu „Kawaii”. Niestety, w 2002 roku prawdopodobnie tylko marzyciele przypuszczali, że kiedyś postawią polską wersję na półkach, w związku z czym, o Utenie zapomniałam na dość długo – bo na całe sześć lat.

Wystarczy otworzyć komiks na pierwszej stronie, by zobaczyć niemiłe rzeczy, które ominęła korekta – NIE PRAWDA oraz rmanga. Można zapytać, czy ludzie napalają się czymś, czy raczej na coś – zawsze mi się wydawało, że to ta druga wersja jest poprawna. Zastanawia mnie też, po co z Anthy zrobiono Ancy – za słabo znam się na języku, by stwierdzić, czy jest to zmiana czysto kosmetyczna. Kto wie – może błędów jest więcej? Nie zauważyłam, lektura była zbyt zajmująca, aby szukać dodatkowych wrażeń. W temacie tłumaczenia zostając jednak, muszę powiedzieć, że bardzo spodobała mi się zamiana Uteny-chan na Utenkę. Brzmi to swojsko, ładnie i przyjemnie.

Od strony technicznej „Utena” wygląda nieźle. Biały papier, ciekawa czcionka, która pasuje do opowieści o wiele bardziej niż ta standardowa, oraz lekko błyszcząca obwoluta. Pod nią mamy skromną czerwono-białą okładkę. Styl, w jakim rysuje Chiho Saito nieodmiennie kojarzy mi się ze stylem Naoko Takeuchi, jest jednak dokładniejszy i mniej chaotyczny.

Oddzielny akapit wypadałoby poświęcić strojom i fryzurom bohaterów – niestety, nie potrafię napisać nic więcej prócz tego, że są one naprawdę piękne i bardzo mi się podobają. Przez te kreacje zawsze myślałam, że akcja „Rewolucjonistki Uteny” rozgrywa się w czasach nieco dawniejszych niż obecne. Nic bardziej mylnego…

Wszystko zaczyna się tendencyjnie i dość zwyczajnie, jak na mangę przystało. Otóż, mamy bohaterkę, która nie chce nosić damskiego mundurka, skacze przez płoty i bije się z chłopakami, a w głębi duszy marzy o swoim księciu z bajki. Ma prawo o nim marzyć – rok rocznie dostaje wszak od niego listy, a teraz nawet pierścień. Miłość platoniczna trwałaby lata, gdyby nie fakt, iż ciotka Uteny musi wyjechać na parę lat do Holandii i chce ją zabrać ze sobą, a nie wiadomo, czy ukochany znajdzie jej nowy adres. Jednakże w tym samym czasie kolega Uteny odkrywa zakodowaną wiadomość ukrytą w listach. Dzięki temu, zamiast podziwiać wiatraki i zrywać tulipany, nasza rewolucjonistka jedzie do prywatnej Szkoły Ohtori.

I tyle tytułem wstępu, bo tutaj manga nabiera zupełnie innych barw, akcja zmienia się nie do poznania i traktuje o czymś zupełnie innym.

W „Utenie” bardzo wyraźnie widać różnicę między społeczeństwem polskim a japońskim. W moich szkołach, dziewczyny ubierające się jak chłopcy i lubujące się w męskich sportach były traktowane z góry, uważane za gorsze. Utenka tymczasem, jest najpopularniejszą dziewczyną w szkole, a koleżanki otaczają ją zainteresowaniem równym temu, z jakim traktują swoich przystojnych kolegów.

W temacie damsko-damskim pozostając, należy wspomnieć, że „Rewolucjonistka Utena” uważana jest za mangę nurtu yuri. Cztery przeczytane tomy nie dają jasnej odpowiedzi na standardowe dla fana pytanie „kto z kim?”. Takie skromne podteksty są miłe zarówno dla oka, jak i duszy — kto lubi, jak mu się podaje od razu główne danie?

Utena jest historią niezwykłą, bardzo sympatyczną i chwytliwą. Mamy tutaj nieco romansu, nieco problemów szkolnych, lecz także rodzinnych. Nie jest to żadne arcydzieło, ale komiks przyjemny w odbiorze, bardzo dobry i wciągający. Czasami może razić teatralność gestów, sowicie wymierzane policzki czy dworskość wypowiedzi. Warto jednak przymknąć oko na to, co nam nie pasje i przebrnąć przez to.

„Rewolucjonistka Utena” zamyka się w sześciu tomach. Osobiście nie mogę się doczekać następnego — a widziałam go dzisiaj w Empiku i bardzo żałuję, że go nie kupiłam. Dawno nic tak mi się nie spodobało, więc tymi słowami osobiście dziękuję wydawnictwu Waneko!