Shogo M.A.D.

Tym artykułem otwieram serię publikacji o mangach, anime lub powiązanych z nimi produkcjach, które swoje najlepsze lata mają już za sobą. Pomysł na pisanie o przeszłości wykiełkował po tym jak przeczytałem opinię znajomej mojej znajomej, że „Ciągłe mówienie o starych animacjach, trochę boli tych nowych otaku. Tzn. chodzi mi o to, że nie wiedzą o co w nich chodzi.” Najwyższa zatem pora dostarczyć wiadomości o wybranych tytułach wprost pod nos młodszych fanów. Przenieśmy się w przeszłość, a znajdziemy tam naprawdę sporo takich produkcji, których współczesne odpowiedniki ciężko znaleźć.

Na pierwszy ogień pójdzie... gra komputerowa pod tytułem „Shogo: Mobile Armor Division”, strzelanka zbudowana z elementów typowych dla mang i anime o wielkich robotach.

O co kaman?

Mamy rok 1998. Monolith wypuścił kolejną grę, która jednak różniła się od tych powstałych wcześniej. Pierwszą różnicą był nowy, bardzo charakterystyczny silnik ochrzczony nazwą Lithtech. Wykorzystywano go potem wielokrotnie, na pewno sporo osób pamięta takie tytuły jak „Blood 2: The Chosen” czy późniejszy „No One Lives Forever”, które działały właśnie w oparciu o ten system. Jak na tamte czasy Lithtech oferował naprawdę ładną grafikę i przyzwoite efekty. Drugą nowością był nietypowy i ciekawy pomysł na grę.

Fabuła gry osadzona jest w dalekiej przyszłości. Ludzie skolonizowali inne planety. Potężne korporacje połączyły się w organizację UCA (United Corporate Authority), która decyduje o podziale zysków z odkryć. Jednym z takowych była planeta Cronus — pozbawiona życia i nie dająca żadnych plonów, jednak pod jej powierzchnią ludzie odnaleźli nowe źródło energii, płynne kato. Planeta zaczęła się dynamicznie rozwijać, wpierw powstały osady, które później zmieniły się w potężne miasta zamieszkane głównie przez naukowców i robotników. Nowe źródło energii zaczęto wykorzystywać na wiele sposobów. W końcu zużycie kato stało tak intensywne, że źródło nowej energii zaczęło stawiać opór. W Avernus, głównym mieście kolonizatorów, nastąpił szereg trzęsień ziemi, które niemal doszczętnie je zniszczyły i zabiły większość jego mieszkańców. Nieliczni ocaleni opuścili miasto, a w ruinach zostali tylko najbardziej zdeterminowani badacze.

Osoby krytycznie wyrażające się o wykorzystaniu kato w przemyśle zbrojeniowym stworzyły swoją organizację, która dała początek rebelii przeciwko UCA. Celem UCA stał się niejaki Ivan Isarevich — despota, tyran i przywódca opozycji odpowiadający za wielokrotne ataki na koalicję. Do misji jego zlikwidowania zostali oddelegowani najskuteczniejsi żołnierze wspólnoty, a mianowicie admirał Nathaniel Akkaraju kierujący akcją z pokładu statku kosmicznego oraz oddział operacyjny, w którego skład weszli: komandor Sanjuro Makabe, jego brat Toshiro, komandor Kira Akkaraju (dziewczyna Sanjuro) oraz Baku Ogata (przyjaciel wcześniej wymienionych z czasów szkolnych). Misja zakończyła się sukcesem, ale podczas odwrotu miało miejsce trzęsienie ziemi, które przeżył jedynie Sanjuro zaś pozostała część oddziału zniknęła bez śladu. Tak przedstawiają się wydarzenia, które miały miejsce do czasu rozpoczęcia rozgrywki. Pomiędzy nimi a chwilą gdy zasiadamy za sterami mija trochę czasu, więc nie ma się co dziwić, że nastąpiły pewne zmiany, choćby taka, że miejsce u boku komandora Makabe zajęła siostra zaginionej — Kathryn.

Fabułę samej gry można opisać pokrótce tak: Sanjuro zostaje oddelegowany do usunięcia sukcesora Isarevicha znanego jako Gabriel oraz stłumienia rebelii raz na zawsze. Trudne zadanie, jednak w trakcie gry spotykamy nie tylko wrogów, ale i przyjaciół. Ponadto główny bohater jest świetnie wyszkolony, tryska energią i ma do pomocy nawet ciężkie mechy. Grę można zakończyć na dwa sposoby, co jest kolejną nowością, a wybór jednego z nich zależy od decyzji, które podejmiemy w trakcie wycieczki po Cronusie.

Kwestie techniczne oraz mangowość tytułu

Ciężko „Shogo” oceniać w ten sam sposób co współczesne gry, ale mimo upływu czasu fakty pozostają te same. Oceny składowych dokonam dzieląc je na trzy główne części i mając na względzie, iż mowa o starszej produkcji.

Grafika jak na owe czasy stała na wysokim poziomie. Autorzy zadbali o detale, projekty postaci były dużo bardziej dopracowane niż we wcześniejszych grach. Lokacje zyskały klimat — jeśli jesteśmy na pokładzie statku kosmicznego to znajdziemy tam ciasne przejścia, kupę elektroniki i to co powinno tam być. Eksplorując powierzchnię Cronusa, w miastach odnajdziemy różne budynki, a na ich obrzeżach tylko skały i rozsianą gdzie nie gdzie „małą architekturę”.

Wrażenia słuchowe również zostawiły w tyle ówczesną konkurencję, a to za sprawą interakcji z otoczeniem, głosów postaci (obojętnie na którym planie) czy wreszcie muzyki. Jeśli chodzi o muzykę, to gra ma nawet własny kawałek intro (żadne midi), więc polecam poświęcić chwilę przed przejściem do głównego menu. Jednym zdaniem, zmysł słuchu nie ucierpi na sesji z „Shogo” w żadnym wypadku — zwłaszcza, że gra została całkowicie spolszczona i to przyzwoicie.

Fabuła — trzeba jej spróbować samemu, aby poczuć, co ze sobą niesie. Jest ciekawa, budzi refleksje i przede wszystkim wciąga. Wchodzimy w skórę komandora i próbujemy przetrwać, co nie sprowadza się tylko do celnego strzelania. By przejść do końca potrzebne są też intelekt i zręczność, a czasami szczęście i brutalność.

Niestety epilog następuje szybciutko, dwie godziny zmagań i już lecą napisy końcowe. Na szczęście mamy dwie wersje zakończenia gry, o czym wspomniałem wcześniej. Jeśli w trakcie misji podejmiemy inną decyzję o przyszłym celu, mamy już inną „bajkę”.

Kolejnym utrudnieniem jest realizm, który twórcy strzelanek często bagatelizują. W „Shogo” żeby zginąć wystarczy raz dać się trafić ze strzelby, a nie 20 razy, jak choćby w „Turoku 2”. Takie rozwiązanie wymusza na graczu zdjęcie nogi z gazu, o ile nie korzysta z God Mode.

Cechą wyjątkowo istotną dla czytelników anime.com.pl jest to, że „Shogo” jest zbudowane z elementów wyjętych żywcem ze stron mangi o wielkich robotach. To nie tylko wielkie roboty, projekty postaci, nazwiska bohaterów, nie tylko wszędobylskie plakaty, ulotki na ścianach czy automaty (choćby z napojami) z motywami odnoszącymi się do japońskich komiksów. Mamy też stylizowane animacje, wymienione wcześniej intro muzyczne i coś, co ogólnie można nazwać mangowym klimatem. Osobiście mając ten tytuł w ręku po raz pierwszy, tuż po rynkowej premierze, nie mogłem wyjść ze zdumienia. Tak samo czułem się dwa tygodnie temu, kiedy znów go ukończyłem. „Shogo” ma swój własny styl.

Reasumując...

Po napisach końcowych poczułem się kompletne zdezorientowany — skończyło się i co dalej? Przez tę krótką chwilę w skórze Sanjuro całkiem nieźle się bawiłem i nie miałbym nic przeciwko kontynuacji. Mimo pewnych niedociągnięć, z za krótką rozgrywką na czele, pozytywne odczucia wzięły górę. Mogę z czystym sumieniem polecić „Shogo: Mobile Armor Division” każdemu. Choć nie znajdziecie jej już na półkach sklepowych, to możecie ją dość łatwo zdobyć na aukcjach internetowych. Gra była też dodawana do jednego z numerów czasopisma CD-Action.

Dodam jeszcze, że kontynuacja „Shogo” ma szanse na realizację. Z niedawnych informacji wynika, że gra doczeka się drugiej części wykorzystującej trzecią wersję silnika Lithtech. Jeśli tak będzie w rzeczywistości to można być pewnym, że aspekty techniczne, czyli grafika, udźwiękowienie itd. będą stały na doskonałym poziomie. Jeśli tylko twórcy utrzymają styl i poprawią niedociągnięcia pierwszej części to czeka nas prawdziwy hit.