Recenzje: Elfia pieśń - Luna Ithilsil

Yuka i Kota, świeżo upieczeni studenci i kuzynostwo, które nie widziało się od wielu lat, obserwują jak z morskich fal wyłania się dziewczyna — naga jak ją Pan Bóg stworzył. W wyniku postrzału w głowę wydaje się niczego nie pamiętać, nie rozumie co się dzieje wokół niej, ani też nie potrafi powiedzieć niczego poza: „nyu!”. Najbardziej zaskakujące są jednak rogi, które wystają spod jej różowych włosów. Kuzynostwo postanawia zaopiekować się dziewczyną, nie wiedząc w jak niebezpieczną kabałę się wplątało...

Dni mijają, a my coraz lepiej poznajemy Nyu (bo jakżeby inaczej ją nazwać?). Dziewczyna okazuje się być słodka, czasami nieco nieporadna i zabawna, tak że nawet zazdrosna rywalka nie jest w stanie jej nie lubić. Kto by się spodziewał, że to kochane dziewczę bez mrugnięcia okiem zamordowało dziesiątki ludzi? Kota i Yuka nawet nie przypuszczają, że wzięli pod swój dach bezlitosną morderczynię, która dysponuje mocami pozwalającymi zabić bez zbliżania się do ofiary.

Fabuła wydaje się trywialna, naszpikowana wszystkim dobrze znanymi motywami? Bynajmniej. Akcja jest rozbudowana i wielowątkowa. W trakcie trzynastu odcinków mamy okazję przyjrzeć się bohaterom z różnych stron, co nie pozwala nam dokonać jednoznacznej oceny postaci. „Elfen Lied” to dramat istot, które są nierozumiane, odrzucane przez społeczeństwo, zabijane albo zamykane w laboratoriach i poddawane brutalnym eksperymentom. Istotom, którym od małego towarzyszy jedno słowo: „bakemono!”.

Anime traktuje o ludzkich emocjach — od tych najpiękniejszych i najbardziej delikatnych, jak miłość, przyjaźń, troska o innego człowieka, po te najbardziej brutalne i zwierzęce. To historia o ludzkich wyborach — o ich skutkach, a przede wszystkim przyczynach; o tym, jak zło rodzi jeszcze większe zło, ale także o tym, że jednak może też z tego wyniknąć coś dobrego; o tym, jak wydawałoby się niewinne kłamstwo może doprowadzić do tragedii. W „Elfen Lied” zaglądamy do najmroczniejszych zakątków ludzkiej duszy; zdajemy sobie sprawę, że jeśli traktujemy kogoś jak potwora, to w końcu sami możemy go stworzyć... Po obejrzeniu serii można mieć mieszane uczucia — połączenie goryczy i przygnębienia, zza których jednak nieśmiało przebłyskuje iskra nadziei, że być może nie wszystko jest takie złe. Przestajemy się czasami dziwić zachowaniu, które kiedyś nas tak strasznie wzburzyło, uznając je za całkowicie uzasadnione i normalne, a zaczynamy się zastanawiać, jak można pozostać tak czystym i niewinnym po tak nieludzkim traktowaniu.

Ogromnym plusem serii jest bardzo dobrze rozbudowany portret psychologiczny postaci — nie tylko tych pierwszoplanowych. Poza kilkoma, które są dość jednoznacznie określone, większość jest bardzo złożona; ciężko określić, które są czarnymi charakterami. W trakcie serii możemy kilkakrotnie zmienić zdanie, a i tak odpowiedź na pytanie „dobry czy zły?” nie będzie możliwa. Retrospekcje pozwalają nam przyjrzeć się zdarzeniom, które kształtowały osobowość bohaterów i skłaniały ich do takich, a nie innych wyborów.

Warto tutaj zwrócić uwagę na Lucy/Nyu oraz sposób, w jaki została przedstawiona. Jako Nyu budzi moje silne skojarzenia z Chii — po prostu nie można jej nie darzyć sympatią. A jeśli chodzi o Lucy... Bezwzględna, brutalna, wydawałoby się, bez uczuć. O zmianie osobowości świadczy nie tylko zmiana głosu postaci, ale i kreska (całkiem zresztą dobra). Może się wydawać, że to dwie różne osoby, chociaż zmieniają się tylko szczegóły (w których zresztą podobno tkwi diabeł ;>).

Jeśli chodzi zaś o muzykę, to szczerze mówiąc została mi w pamięci tylko melodia z pozytywki, której motyw jest wykorzystany jest także w openingu, a który chodził mi po głowie jeszcze wiele dni po tym jak obejrzałam anime. Jeśli chodzi zaś o ending... nigdy nie udało mi się wytrwać do końca...

Seria zalicza się do tych krótszych — to zaledwie 13 odcinków i jeden specjalny, choć nie zdziwię się, jeśli dojdzie do kontynuacji. Zakończenie jest raczej otwarte, co sprzyja sequelom. Czy to jednak wada? Otwarte zakończenie co prawda pozostawia pewien niedosyt, lecz pobudza wyobraźnię i pozwala stworzyć tyle zakończeń, ile sami wymyślimy. Ponadto jest chyba także bezpieczniejsze — nietrudno zniszczyć dobry film lub ciekawą książkę (nie wspominając o anime) kiepskim zakończeniem.

Co tu dużo ukrywać... anime jest dość kontrowersyjne... Ma chyba tyle samo zagorzałych zwolenników co zaciekłych przeciwników. Raczej nie spodoba się osobom, które mdleją na widok krwi lub które oczekują kilku godzin przyjemnego i bezstresowego oglądania. Może się wydawać mroczne, wręcz ponure, a ponadto ilość krwawych, brutalnych czy po prostu szokujących scen kilkakrotnie przekracza normę. Nie można jednak powiedzieć, że brak tu ciepłych i zabawnych momentów. „Elfen Lied” ma swój klimat i wciąga do ostatniego odcinka. To chyba jedno z tych anime, które można kochać bądź nienawidzić, lecz nigdy nie przejdzie się obok niego obojętnie.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Elfia pieśń

Pottero [*.rybnik.vectranet.pl], 05.09.2009, 16:54:21, oceny: +24 -14

Jedna z największych i najbardziej śmierdzących kup, jakie widziałem. Zero klimatu, beznadziejni bohaterowie, naiwna i słaba fabuła, zero jakiejś psychologicznej głębi postaci czy opowiadanej historii, bardzo przeciętna grafika i aż jeden motyw muzyczny, który powtarza się przez 95% serii... Krew i nie cycki nie wystarczą, jeśli nie ma się pomysłu na to, jak je zgrabnie połączyć w coś logicznego, co człowieka zainteresuje, a nie wynudzi na śmierć i wkurwi ze względu na zmarnowany czas. Lepsze toto co prawda od Gantza, ale niewiele.