Recenzje: Twoje uczucia zniky?...

Recenzja doujinshi „Trickst3r” Aleksandry Kapały i Katarzyny Marlewskiej wydawnictwa Studio JG

Do produktów Studia JG, po legendarnym ze względu na mierny poziom pierwszym numerze Otaku, podchodziłam jak pies do jeża. Trudno się dziwić, człowiek uprzedzony opornie zmienia zdanie. Do spojrzenia przychylniejszym okiem na wydawnictwo skłonił mnie dopiero fakt, że zajęli się oni promocją fanowskich komiksów. Jednakże, aby zrażona kobieta nabyła jakikolwiek ich produkt, musiała wpierw zostać zwabiona smakowitym kąskiem. Tym okazał się „Trickst3r”, doujinshi yaoi do „Death Note”. Dzieło autorstwa Aleksandry „Riziak” Kapały oraz Katarzyny „washuuchan” Marlewskiej cieniutka, zaledwie sześćdziesięciostronicowa książeczka, podzielona na dwie odrębne opowieści, przypasowała mi zarówno tematyką, jak i bardzo ładną okładką.

Na początku wspomnę o technicznej stronie wydania, a uwierzcie mi, jest o czym pisać. Stopka redakcyjna szumnie głosi, iż Studio JG zainwestowało w korektora. Niestety, słowo pisane nie zawsze ma dużo wspólnego z rzeczywistością – jeżeli Katarzyna Bogdan naprawdę dbałaby o poprawność językową komiksu, nie zawierałby on prawie czterdziestu błędów! Przypominam, że doujinshi ma zaledwie sześćdziesiąt stron, licząc też te, na które tekst nie przypada, czyli okładki, strony tytułowe, arty. Do druku wkradły się takie chochliki jak „zniky”, „dalczego?”, „będzieto” czy „odpowiedż”. Finezja interpunkcyjna, z jaką miałam do czynienia w drugiej części przyprawia mnie o szybsze bicie serca. Autorki wynalazły dwukropki, a także kurioza w stylu „?...” oraz „...?”. Te dwa ostatnie prawdopodobnie mają służyć pytaniu wraz z zawieszeniem głosu (dziwi mnie także nieco brak konsekwencji w używaniu wymyślonej interpunkcji) – zasady języka polskiego (z resztą, nie tylko polskiego) mówią wyraźnie, iż na końcu zdania powinien znajdować się tylko jeden znak. Prawdopodobnie samozwańczy korektor mógłby się tłumaczyć faktem, iż to autorki dostarczyły tak wyjątkową wersję. Profesjonalne wydawnictwa wymagają pustych plansz, które na podstawie pliku tekstowego wypełnia wykwalifikowany pracownik. Podkreślam, wykwalifikowany.

Kolejną wadą „Trickst3ra” jest brak numerowania stron – to też należy do pracy wydawcy, nie artystów.

To nie wszystkie błędy, jeśli chodzi o formę. Doujinshi zostało wyjątkowo fikuśnie złożone – widać to świetnie na tylnej stronie okładki, gdzie z brzegu jest kilkumilimetrowy, biały margines. W środku nie jest lepiej – sąsiednia strona nieco powtarza się zawsze na poprzedniej – być może jest to zamierzone działanie, mające na celu... No właśnie? Co mające na celu?

Teraz przejdźmy do oprawy graficznej. Cechą wspólną obu artystek jest ich zdolność, a właściwie niezdolność do rysowania Lighta – nie przypomina on w ogóle siebie. O wiele ciężej bowiem jest oddać postać przeciętnego licealisty, niż charakterystycznego L.

Rysunki Aleksandry Kapały można nazwać ledwie średnimi. Kreska jest nieco uboga, postacie czasami wyglądają trochę dziwnie, szczególną uwagę należy tu zwrócić na Ryuka. Dodajmy do tego, iż autorka lubuje się w czarnych stronach z kilkoma linijkami tekstu – być może ma to budować nastrój, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Kapała po prostu nie wiedziała, jak ugryźć daną ilustrację. Co do fabuły – średnia, dużo nie można o niej powiedzieć, chociaż przyznam, że puenta jest dość zaskakująca. Być może, gdybym znała mniej doujinów yaoi, nie mogłabym nawet przypuszczać, jak historia Riziaka jest schematyczna i sztampowa, oczywiście wyłączając to nieszczęśliwe zakończenie.

Przyjrzyjmy się teraz drugiej części. Wygląda przyjemniej, ale właśnie – tylko wygląda. Katarzyna Marlewska posiada o wiele bardziej wyrobioną kreskę niźli Aleksandra Kapała. Fabuła zaś wydaje się być jeszcze gorsza niż w części pierwszej (chociaż nieco bardziej innowacyjna), skupia się generalnie na problemie pożądania L’a względem Kiry-Lighta a niepożądanie samego Lighta.

W tym miejscu pragnę pochwalić wydawnictwo tylko za jedną rzecz – gorszą wizualnie historię Kapały postawiło przed Marlewską. Gdyby było odwrotnie, niektórzy ludzie mogliby rezygnować z czytania „Pereo”.

Tworzenie komiksów to trudna sztuka – trzeba nie tylko dobrze rysować, ale być doskonałym scenarzystą. Obie autorki posiadły tylko tę pierwszą umiejętność. Jest to błąd większości młodych rysowników, którzy rysują własne, często kiepskie historie, zamiast sięgnąć po czyjś doskonały scenariusz. Gdyby zechcieli pracować z kimś w duecie, być może nie spełniliby się artystycznie, ale poduczyli czegoś wartościowego w dziedzinie tworzenia dobrych opowieści. Taką drogę polecam obu autorkom.

„Trickst3r” ma wąskie grono odbiorców. Są nimi osoby, które interesują się mangą, „Death Note” oraz yaoi. Studio JG, dla własnej korzyści, powinno skupić się na wydawaniu dzieł wybitnych, wyłonionych drogą eliminacji. Doujinshi, które recenzowałam, wybitne nie jest, w żadnym calu, prócz ilości błędów na stronę. Przez jakiś czas czytelnicy będą kupować takie wybrakowane, mierne pozycje, ze względu na lokalny patriotyzm – ale ile można?

Nie polecam „Trickst3ra” nikomu – nie warto marnować dziesięciu złotych – lepiej je przepić bądź przepalić. Frajdę z komiksu miała tylko moja siostra – zrobiła nim furorę na zajęciach z edytorstwa.

Zobacz także

Ocena

Komentarze

[1] Re: Twoje uczucia zniky?...

nighty [82.160.76.*], 08.01.2008, 18:20:29, oceny: +0 -0

świetna recenzja yuki, gratuluję, aż żal ściska, że nie wylądowałaś jednak na tym dziennikarstwie. doujina nie czytałam, więc się nie wypowiem na jego temat, ale twoja krytyka to słodycz dla uszu, coś mi się wydaje że będę czytać twoje recenzje z równie wielką przyjemnością co twoje opowiadania. no i nie mogę się doczekać aż 'objedziesz' oathkeepera *w* :D